Δυο χέρια στο κενό...!!! Σοφία Υφαντίδου

  Το προνόμιο του δασκάλου είναι να αφυπνίζει σ’ ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα δυνάμεις και όνειρα που είναι πέρα από τα δικά του, να παρακινεί τους άλλους να αγαπήσουν αυτά που εκείνος αγαπάει και να κάνει το εσωτερικό του παρόν δικό τους μέλλον.

 Ο δάσκαλος πρέπει να  απευθύνεται στη νόηση, στη φαντασία, στο νευρικό σύστημα και στον εσωτερικό κόσμο του μαθητή του.

  Το να διδάσκεις με αγάπη σημαίνει να αφυπνίζεις το μαθητή, να ξυπνάς μέσα του την αμφιβολία, να τον προγυμνάζεις για τη διαφωνία, να του φυτεύεις αξίες ζωής, μα πάνω απ΄όλα να τον οδηγείς σε δημιουργικά μονοπάτια...!!! Κι αν τα καταφέρεις, έστω σε ένα μικρό βαθμό, νιώθεις απέραντη ικανοποίηση και μια ολοκλήρωση, που κάνει τη διαδρομή της ζωής σου να αξίζει!!!

................................

  Τα πιο δημιουργικά μονοπάτια της ζωής, ακολούθησε μια αγαπημένη μου μαθήτρια, η  Σοφία. Η Σοφία, ένα κορίτσι που ξεχώριζε ανάμεσα στα άλλα  για την καλλιέργειά της, την ωριμότητά της, τον πλούτο της τον εσωτερικό. Η φύση την είχε προικίσει με πολλά ταλέντα και δεξιότητες!  Τα ενδιαφέροντά της πολλά: διάβασμα, γράψιμο, ζωγραφική, μουσική.... Σε όλα της παραπάνω από άριστη. Το σπουδαιότερο απ΄όλα τα "ταλέντα" της όμως, ήταν η ικανότητά της να βλέπει με τα μάτια της ψυχής. Διάβαζα πάντα στο βλέμμα της, τη σκέψη της. Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, αλλά είναι η αλήθεια. Σπάνιο πλάσμα με σύμφυτη την αρμονία μέσα της. Τα μάτια της ψυχής της την οδηγούσαν εκεί που έπρεπε. Η Σοφία διαχειρίζονταν δύσκολες καταστάσεις που προέκυπταν κατά καιρούς στην τάξη-σε μια τάξη με 29 μαθητές...! Τα μάτια της ψυχής της, την βοηθούσαν να φέρνει  ισορροπία στα πράγματα. Κι έτσι εκεί που η ένταση πήγαινε να  μας διαφεντέψει, οπ! έβρισκε τον τρόπο και μας γαλήνευε. Είχε κερδίσει τον σεβασμό τον δικό μου αλλά και όλων των μαθητών, πράγμα σπάνιο για ένα παιδί 12 χρόνων!

  Η Σοφία διάβαζε πολύ-αγαπημένη της συγγραφέας ήταν η Ζωρζ Σαρή, αν θυμάμαι καλά- και έγραφε εξαιρετικά. Πίστευα πως ήταν εκκολαπτόμενη συγγραφέας και δεν διαψεύστηκα. Πρόσφατα πήρε μέρος σε έναν διαγωνισμό και κέρδισε το τρίτο βραβείο. Κατ΄εμέ έπρεπε να πάρει το πρώτο! Και αιτιολογώ την πεποίθησή μου. Η Σοφία γράφει δυνατά, λέξεις συνταιριάζει, εικόνες ζωντανεύει, αισθήσεις ξυπνά, με μοναδικό τρόπο!!! Tούτο το βραβευμένο πεζό,  που μόνο πεζό δεν είναι και με εξάρσεις δυνατές σαν ποίηση ακριβή υψώνεται, θα σας συνεπάρει. Όταν  διαβάζεις κάτι, και, πριν από κάθε αλληλουχία, πριν από τα φανερά  και τα κρυφά νοήματα, σε αγγίζει η γλώσσα, οι λέξεις, οι συνδυασμοί, οι αρμοί μεταξύ τους, νιώθεις τη μαγεία, ε,  τι άλλο αξίζει εκτός από το πρώτο βραβείο...!!!! Είναι φτιαγμένο από την Ύλη των Ονείρων, όπως θα έλεγε και ο Σαίξπηρ. Έτσι όπως είναι φτιαγμένη και η αγαπημένη μου, Σοφία!!!

  Θα είμαι πάντα δίπλα της, με την καρδιά και την ψυχή μου!!! Εύχομαι να φυσήξει ούριος άνεμος στο ταξίδι της Ζωής της  και να μεγαλουργήσει!!! 

Το Ταξίδι των Μάγων...!!! Thomas Eliot

"Κρύο ταξίδι κάναμε.

 Η χειρότερη εποχή του χρόνου για ταξίδι.

Και τι μακρύ ταξίδι. 

Οι δρόμοι αδιάβατοι, ο καιρός αψύς στην καρδιά του χειμώνα.

Και οι καμήλες ταλαίπωρες, κουτσές, δύστροπες,

έπεφταν κάτω στο λιωμένο χιόνι.

Ήταν φορές που νοσταλγήσαμε τα καλοκαιρινά παλάτια στις πλαγιές,

 τα περιβόλια, τα μεταξένια κορίτσια που μας έφερναν δροσιστικά.

Και οι αγωγιάτες έβριζαν, γκρίνιαζαν 

και φεύγανε κρυφά για το κρασί και για το γλέντι.

Και οι φωτιές σβηστές, κι ούτε μια σκέπη.

Οι πόλεις εχθρικές και τα χωριά αφιλόξενα, 

τα σπίτια βρόμικα-μας έκλεβαν στο νοίκι-.

Σκληρό ταξίδι κάναμε. 

Στο τέλος προτιμούσαμε να ταξιδεύουμε

όλη νύχτα και να κοιμόμαστε κλεφτά.

Και οι φωνές στ' αυτιά μας

τραγουδούσαν κι έλεγαν πως όλα αυτά ήταν τρέλες.

Ξημέρωμα φτάσαμε σε μια ήμερη πεδιάδα, χλωρή, βρεμένη

παρακάτω από τα χιόνια, μ' ένα ρυάκι που έτρεχε κι έναν νερόμυλο

που χτυπούσε στο σκοτάδι και τρία δέντρα στον χαμηλωμένο ουρανό

κι ένα άσπρο, γέρικο άλογο που κάλπαζε μες στο λιβάδι.

Ύστερα φτάσαμε σε μια ταβέρνα που την ίσκιωνε κληματαριά.

Έξι χέρια σε μια ανοιχτή πόρτα που γύρευαν ασήμι και πόδια που

κλωτσούσαν τ' άδεια ασκιά.

Μα κανένας δεν ήξερε τίποτε.

Έτσι τραβήξαμε και φτάσαμε νύχτα, την τελευταία ώρα βρήκαμε

τον τόπο, και ήταν, θα 'λεγε κανείς, επιτυχία.

Αυτά είναι όλα παλαιές ιστορίες, 

παλαιές αναμνήσεις και θα πήγαινα ξανά, 

μα ένα δεν ξέρω, 

ένα δεν ξέρω.

Κάναμε τόσο δρόμο για γέννα ή θάνατο; 

[...] "

Thomas Stearns Eliot (1888 – 1965)

"Είναι οι άχρονες στιγμές εκείνες ακριβώς που παρέχουν στον Έλιοτ το μέσο για να κυριαρχήσει στον χρόνο! Στιγμές αιφνίδιας έκλαμψης, εντός και εκτός χρόνου, τις οποίες ο Έλιοτ συνδέει με την ενσαρκωμένη Λέξη και με τη λέξη που μεταμορφώνεται σε τέχνη, την ποίηση."

O αποδέκτης...!!!

Σήμερα, αλλά και κάθε μέρα,

δώσε παρηγοριά και κουράγιο με τα καλά σου λόγια

σε ένα μοναχικό και απελπισμένο άνθρωπο.

Αύριο εσύ ίσως να τα ξεχάσεις....

Ο αποδέκτης όμως θα τα θυμάται για πολύ καιρό...!!!

Δίνω, δίνω, δίνω...!!!

 Όπως συμβαίνει με όλες τις ενέργειες , όσο περισσότερο δίνεις τόσο περισσότερο σου επιστρέφεται. Όταν μαζεύεις και αποθηκεύεις  καταπιέζεις αυτήν την ενέργεια. Όταν τη χρησιμοποιείς με σοφία φέρνει ένα κέρδος που συνεχώς ανανεώνεται"

                                                                                                                           Colin Turner

Το μυστικό μονοπάτι...!!!

Η Ιστορία της Ιστορίας

Ο παππούς του παππού μου όταν ήταν λυπημένος ξέρετε τι έκανε;

Έπαιρνε το δρόμο για το δάσος, κι ύστερα έπαιρνε ένα μυστικό μονοπάτι που οδηγούσε στην καρδιά ενός ξέφωτου μαγικού: ήταν το ξέφωτο με τα χίλια χρώματα,τα χίλια ακούσματα, τις χίλιες μυρωδιές. Κοιτούσε ένα γύρο, ανάσαινε βαθιά, ύστερα άναβε μια μικρή φωτιά, έλεγε τα λόγια μιας προσευχής κι όλες του οι πίκρες κάνανε φτερά.

Ο παππούς του πατέρα μου όταν ήταν λυπημένος ξέρετε τι έκανε;

Έπαιρνε το δρόμο για το δάσος κι ύστερα το μυστικό μονοπάτι που οδηγούσε στην καρδιά εκείνου του ξέφωτου, κοιτούσε, ανάσαινε, άναβε μια μικρή φωτιά, όμως είχε ξεχάσει τα λόγια της προσευχής.

Ο παππούς μου όταν ήταν λυπημένος έπαιρνε το δρόμο για το δάσος, ύστερα το μυστικό μονοπάτι, έφτανε στο ξέφωτο, κοιτούσε, ,ανάσαινε βαθιά, όμως δεν ήξερε ν'ανάψει φωτιά, δεν ήξερε τα λόγια της προσευχής.

Ο πατέρας μου όταν ήταν λυπημένος έπαιρνε το δρόμο για το δάσος, όμως ποτέ του δεν μπόρεσε να βρει το μυστικό μονοπάτι που οδηγούσε στην καρδιά του ξέφωτου, δεν έμαθε ποτέ του ν'ανάβει φωτιά, δεν άκουσε ποτέ του τα λόγια της προσευχής.

Κι εγώ, όταν είμαι λυπημένη, θά 'θελα να' παιρνα το δρόμο για το δάσος, όμως το δάσος δεν υπάρχει πια κι άρα πως θα μπορούσα να βρω το μυστικό μονοπάτι που οδηγούσε στην καρδιά του ξέφωτου; Έπειτα δεν ξέρω ν'ανάβω φωτιά, δεν ξέρω τα λόγια της προσευχής, όμως είμαι εδώ μαζί σας και σας μιλάω γιατί θυμάμαι ακόμη την ιστορία...

Διαπιστώσεις...!!!

Η κοινωνία μας δεν έχει ανάγκη από ελεημοσύνη και αυτολύπηση.

Έχει ανάγκη από πολιτισμό και αλληλεγγύη!!!

Είναι ντροπή να κατηγορείται και να ταπεινώνεται ένα έθνος. Ένας λαός συνολικά ένοχος; Δεν το χωράει ο νους μου!!!

Είναι τόσο μεγάλο το μέγεθος της απελπισίας γύρω μου, που κάποιες στιγμές  νιώθω  ένοχη για την ενασχόλησή μου με την τέχνη...δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια, εγκλωβισμένη στην Αθλιότητα!!!

Ευτυχώς είναι λίγες στιγμές και φεύγουν γρήγορα γιατί συνειδητοποιώ πως αν παραιτηθούμε από τις σκέψεις για δημιουργία και αφήσουμε το μυαλό μας να βαλτώσει στις σκέψεις της εξαθλίωσης, θα χάσουμε την ψυχή μας!!!

Πίνακας: Νικόλαος Γύζης, "Το πενθούν Πνεύμα

Η πυξίδα στη σωστή της θέση...!!!

Η δύναμη του πολιτισμού...

Ο πολιτισμός είναι "η γλώσσα που δε γνωρίζει σύνορα" και που "ενώνει τους ανθρώπους".Είναι ο θεμέλιος λίθος και το μέσο που γεφυρώνει τα άτομα με διαφορετικά ήθη και έθιμα.Ο πολιτισμός γίνεται παράγοντας κοινωνικής συνοχής,καλλιτεχνικής δραστηριότητας σε έκφραση σεβασμού προς όλες τις μορφές ζωής.

Ο πολιτισμός αποτελεί μία συνεκτική ιδέα,μία κεντρομόλο δύναμη,που έλκει τα άτομα στο να συσπειρωθούν και να αποτελέσουν ένα σύνολο με άρρηκτη συνοχή,ένα σύνολο συμπαγές και ισχυρό.Οι θεματοφύλακες της γνώσης,παίρνουνε μαζί τους πράγματα που αγαπούν-και ανάμεσα σε αυτά είναι ο πολιτισμός. 

Ο φόβος για μια κοινωνία που θα μας κάνει ανθρωπάκια και υποχείρια γίνεται δύναμη όταν έχουμε τη πυξίδα στη σωστή θέση,στη θέση της δημιουργίας.

Ο πολιτισμός είναι ένας πλάτανος που φυτρώνει σε μέρη όπου υπάρχει νερό,επιζητεί το φως του ήλιου και οι καρποί του τρέφουν,συντηρούν,προστατεύουν,τονώνουν,θεραπεύουν και εμπνέουν.

" Πολιτισμός είναι η επικράτηση του δικαίου πάνω στη δύναμη, της πειθούς στη βία, του διαλόγου στο μονόλογο, του πνεύματος στην ύλη".

Will Durant, 1885-1981, Αμερικανός ιστορικός & φιλόσοφος

Φωτεινή επιλογή της καλής φίλης, Νίκης Χαλκιά!
Ευχαριστώ πολύ,,,

...Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα...!!!

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ΄ είδες;
Στην άμμο πάνω σ΄ είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ΄ την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα

Νίκος Καββαδίας, Γυναίκα

Η αγαπημένη της καρδιάς μου φίλη Αναστασία, μου έστειλε το κυριακάτικο αυτό δώρο...!!!
Είναι υπέροχο, σαν το καθάριο βλέμμα της, σαν τη βαθιά ψυχή της...!!!
Ευχαριστώ...

Στίχοι γραμμένοι σε πακέτα τσιγάρα...!!! Τάσος Λειβαδείτης

Δεν πα να μας χτυπάν με όλμους και κανόνια
Δεν πα να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια
Κι αυτοί που μας μιλούν πως θέλουν το καλό μας
Ποτέ τους δεν ακούν το δίκιο το δικό μας
Δεν είναι αυτή ζωή κι από τ’ αφεντικά μας
Δεν είναι ανθρώπινα τα μεροκάματά μας
Αυτοί καλοπερνούν και εμείς αγωνιούμε
Αν θα ’χουμε δουλειά για να ‘χουμε να φάμε 
Το δίκιο μας εμπρός να βγάλουμε στους δρόμους
Μπουρλότο και φωτιά σε κράτος κι αστυνόμους
Τον ξέρουμε καλά της γης μας τον αφέντη
Μας έμαθε πολλά το αίμα του Νοέμβρη
Δε πα να μας χτυπάν με όλμους και κανόνια
Δεν πα να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια
Θα βάλουμε μπροστά τη μαύρη και την κόκκινη σημαία
Για μας, για μια ζωή πιο λεύτερη πιο νέα
θα βάλουμε μπροστά τη μαύρη και την κόκκινη σημαία
Μ’ αγώνα η λευτεριά μας είναι αναγκαία.

 Λόγια  που υπακούουν στη ρήση πως «είναι αμαρτία η έφεση να παραφράσεις το άφατο».

  Μπορεί   οι Πέρσες ιερείς με τη χρήση  μιας μαγικής λέξης να θεράπευαν, μπορεί ο Σωκράτης να δίδασκε την αξία της ονοματουργίας, ή της ονοματοθέτησης, μπορεί ο δίχως τέλος αδιάλειπτος λόγος του Άρη Αλεξάνδρου  να σοκάρει στην τραγικότητά του, αλλά αποδεικνύεται ότι καμιά φράση, ιδέα, τέχνη, κανείς πόνος και κανένα λάθος,ιστορικό, πολιτικό, ανθρώπινο, δεν είναι ικανά να αντιταχτούν στη σκοπιμότητα, το συμφέρον, την εξουσία, την εμμονή της εποχής, των παραγόντων και των παραγώγων της.

  Οι χαρούμενοι θα συνεχίσουν να χαζογελούν, οι επαναστάτες να αντιστέκονται, οι δημοσιογράφοι ν σχολιάζουν ανέξοδα -πλην σκόπιμα-, οι προκλητικοί να μας εξοργίζουν, οι κρατούντες να μας φοβίζουν, οι αναιδείς να μας εμπαίζουν, οι δικαιωμένοι να δικαιώνονται, οι κομματικοί να κομματικολογούν, οι νάρκισσοι να ευτυχούν, οι αφελείς να ενδίδουν, οι συγκεχυμένοι να μπερδεύονται και τα μεγάλα συμφέροντα να προετοιμάζουν τις αναγκαίες λύσεις για το αλώβητο σύστημα. 

  Οπότε ας ξαναπιάσουμε το νήμα ενός μοναχικού επαναστάτη που μολονότι υπήρξε  απ’ τα εννιά του αριστερός γνώρισε μονάχα καλλιτεχνικά τη δικαίωσή του:

Η δύναμη της ελπίδας…

  Αδράξτε τη μέρα,ζήστε το όνειρό σας πριν να είναι αργά,νιώστε τη μαγεία της ζωής,αγαπήστε καθετί που είναι γύρω σας,μυρίστε τα αρώματα που αναδύονται και ταξιδέψτε όσο περισσότερο μπορείτε.

  Το κλειδί της ευτυχίας το έχουμε εμείς και κανένας άλλος. Βαδίστε στην Οδό Ονείρου, μη φοβάστε είναι ένα δρόμος όπως τόσοι άλλοι,γεμάτος συνώνυμα , αντώνυμα και ταυτόσημα στοιχεία. Ας δώσουμε το χέρι μας στην ελπίδα στη χαρά στην αλήθεια που κρύβει βαθιά ο καθένας μέσα του, πετάξτε το κλειδί από το κουτί της Πανδώρας ,θάψτε το εκεί όπου συναντάμε τη λήθη. 

  Ας κοιτάξουμε τα αστέρια κι ας ακολουθήσουμε τη λάμψη τους μέσα στο σκοτάδι. Η τύχη χτυπάει την πόρτα σ ΄αυτόν που χαμογελάει ,που έχει ελπίδα , που αγαπά. Ας ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι της ελπίδας με πυξίδα τη δημιουργία.

  "Η ελπίδα η μόνη ευνοϊκή θεότητα που έμεινε ανάμεσα στους ανθρώπους. Οι άλλες μας έχουν εγκαταλείψει κι ανέβηκαν στον Όλυμπο... Μα ο άνθρωπος, όσο βλέπει το φως του ήλιου, χαίρεται τα αγαθά της ελπίδας."
Θέογνις ο Μεγαρεύς

Ευχαριστώ την καλή μου φίλη, Νίκη Χαλκιά, που μοιράζεται σκέψεις ελπίδας μαζί μας!!!

Το αίσθημα του καλού...!!!

  "O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν'ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα,   να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. 

  Αλλιώς χάνει  το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό..."

 Γκαίτε

Το Αρχαιότερο Ερωτικό Ποίημα Του Κόσμου...!!!

Στα τέλη του 19ου αιώνα βρέθηκε στη Νιπούρ 

χαραγμένο σε πήλινες Σουμεριακές πινακίδες το 
ερωτικό αυτό ποίημα.

Βρέθηκαν επίσης μικρές πήλινες πλάκες που είναι καταγεγραμμένα

με σφηνοειδή γραφή, 

θρύλοι, έπη, μοιρολόγια, ιστορίες, βασιλικά διατάγματα,

δικαστικές αποφάσεις, εμπορικές συμφωνίες. 

Υπολογίζεται πως υπάρχουνε συνολικά 

πάνω από 30000 τέτοιες πινακίδες.

Ένα εύρημα από πηλό χρονολογημένο το 2037 π.Χ.,

θεωρείται το παλαιότερο  ποίημα στον κόσμο!

     

Ένα ποίημα περίπου 4000 ετών!

Γαμπρέ, αγαπημένε της καρδιάς μου,
σαν το μέλι γλυκιά είναι η ομορφιά σου.
Λιοντάρι, αγαπημένο της καρδιάς μου με μάγεψες.

Άσε με να σταθώ τρέμοντας, μπροστά σου,
να σε αγγίξω με το χάδι μου.
Το χάδι μου είναι ακριβό,
πιο απολαυστικό είναι από την ομορφιά.
Σαν το μέλι με το γάλα.

Γαμπρέ, πες στη μητέρα μου,
θα σου δώσει λιχουδιές.
Στον πατέρα μου, θα σου δώσει δώρα.
Τη ψυχή σου να ζωντανέψω, ξέρω.
Γαμπρέ κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή,
τη καρδιά σου ξέρω πως να ευχαριστήσω.
Λιοντάρι κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή.

Εσύ, επειδή μ' αγαπάς, κύριέ μου,
κύριε προστάτη μου, Σουσίν μου,
εσύ που ευφραίνεις τη καρδιά της Ενλίλ,
άγγιξέ με, με το χάδι σου!

Το κουαρτέτο του Νου και της Ψυχής...!!!

  Η ομορφιά του Νου και της ψυχή…μία εισπνοή από αυτό το μοναδικό άρωμα είναι αρκετή για να χαρίσει μεθυστικές νότες. Η ομορφιά της Ψυχής, υποχρεώνει και σέβεται, η ομορφιά του Νου, είναι ένας μαγνήτης…

  Όταν ο άνθρωπος αγαπάει την πνευματική ωραιότητα τότε γεμίζει τη ψυχή του…ας παλέψουμε γι αυτήν την ομορφιά! Ρυθμικές φράσεις που αποτελούν ελπίδα, πνευματική αναγέννηση, ουσία και ενότητα.

  Ένα τόξο όπου τα παιδιά σαν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά να αποτελέσουν την άγκυρα που θα προσελκύσει όλες τις ψυχές που περιφέρονται άσκοπα σε σύγχυση.

  

  Κάποιες σχέσεις στη ζωή μας είναι ευλογία ενώ κάποιες είναι μαθήματα ζωής.

“H ψυχή θεραπεύεται όταν βρίσκεται κοντά σε παιδιά”  Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.

Νίκη Χαλκιά

...πόσο μου άρεσε η έκφραση: "τα παιδιά σαν ζωντανά βέλη" δεν περιγράφεται!!! Θα γίνει αφόρμηση για μια καινούρια ενότητα. 

Ευχαριστώ την αγαπημένη φίλη που μου παραχώρησε το άρθρο της!

Δρόμοι...!!!

Απ' τα χαμένα, τίποτε δε χάνεται.
Κάποιες φορές γυρνούν επίμονα γυρεύοντας
το δίκιο, την πραγμάτωσή τους
άλλοτε σαν παραπονιάρικα πουλιά
κι άλλοτε λύκοι πεινασμένοι που χυμούν
να μας κατασπαράξουν.

Δρόμοι γυρεύουνε τα βήματά μας
αγέννητα παιδιά να γεννηθούν
μπουμπούκια όνειρα έναν ήλιο για ν' ανθίσουν.

Ποιος είπε πώς δεν έχουνε οι μνήμες μέλλον;

Λένα Παππά, Εκδοχή

Vultus est index animi...!!!

  Ο λόγος βαθύνει στην κοίτη της ανθρώπινης σκέψης, καλλιεργεί την αρετή του ανθρώπου, τον κάνει ευαίσθητο στο ωραίο και στην ανθρωπιά, τον συνδράμει να αποκτήσει μηχανισμούς αντίστασης και να κατακτήσει την ελευθερία του. Γιατί την πιο μεγάλη δύναμη πιστεύω ότι τη διαθέτει η πιο ελεύθερη ψυχή.

   Αυτή έχει και την πιο δυνατή γλώσσα .Ένα βάθος που δεν το υποψιάζεται η ανεμόεσσα σκέψη των σημερινών ανθρώπων που ζητούν όλες τις λύσεις των προβλημάτων τους στη μηχανή και την ευκολία.

  Και δεν ξέρω τίποτε δυνατότερο από τον ελεύθερο άνθρωπο...μην αλλάξεις ποτέ, όσο δύσκολο κι αν είναι το μονοπάτι της πορείας σου, και σίγουρα δεν θα χρειαστείς ποτέ τους Κύκλωπες για να τερματίσεις το ταξίδι σου…

  Eύχομαι κάθε φορά που φτάνεις στην Ιθάκη, να θέτεις έναν υψηλότερο στόχο και να συνεχίζεις την πορεία σου προς τη νέα Ιθάκη, προς το νέο στόχο σου…

Νίκη Χαλκιά 

Ο μικρός πρίγκιπας...!!!

Αφού περπάτησε για πολλές ώρες ανάμεσα από σωρούς άμμου, βράχους και χιόνια, ανακάλυψε επιτέλους ένα δρόμο. Κι όλοι οι δρόμοι σε οδηγούν στους ανθρώπους.
- Καλημέρα, είπε.
Ήταν ένας κήπος γεμάτος ανθισμένα τριαντάφυλλα.
- Καλημέρα, είπαν τα τριαντάφυλλα.
Ο μικρός πρίγκιπας τα κοίταξε. Όλα έμοιαζαν με το δικό του λουλούδι.
- Τι είσαστε εσείς ; τα ρώτησε κατάπληκτος.
- Είμαστε τριαντάφυλλα, είπαν.
- Α! έκανε ο μικρός πρίγκιπας.
Κι ένιωσε πολύ δυστυχισμένος. Το λουλούδι του είχε πει ότι ήταν το μοναδικό σ’ όλον τον κόσμο από το είδος του. Και να τώρα που βρίσκονταν μπροστά του πέντε χιλιάδες, όλα τα ίδια, μέσα σ’ ένα μόνο κήπο!
«Πολύ θα στενοχωρηθεί, σκέφτηκε, αν τα έβλεπε όλ’ αυτά … θα το ‘πιανε φοβερός βήχας και θα ‘κανε σαν να ‘ταν να πεθάνει για να γλιτώσει από τη γελοιοποίηση. Κι εγώ ια ‘μαι αναγκασμένος να κάνω πως τάχα το περιποιούμαι γιατί, αν δεν το κάνω, για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ’ άφηνε τον εαυτό της να πεθάνει στ’ αλήθεια…»
Ύστερα, σκέφτηκε πάλι: «Πίστευα πως ήμουν πλούσιος επειδή είχα ένα μοναδικό σ’ όλο τον κόσμο λουλούδι, ενώ δεν είχα παρά ένα συνηθισμένο τριαντάφυλλο. Αυτό και τα τρία μου ηφαίστεια που μου φτάνουν μέχρι τα γόνατα και που από αυτά το ένα, ίσως, είναι σβησμένο για πάντα, το δίχως άλλο δεν με κάνουν μεγάλο πρίγκιπα … Και, ξαπλωμένος πάνω στο χορτάρι, έκλαψε».

Τότε ήταν που παρουσιάστηκε η αλεπού:
- Καλημέρα, είπε η αλεπού.
- Καλημέρα, απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας, που γύρισε προς το μέρος απ’ όπου ακουγόταν η φωνή, μα δεν είδε τίποτε.
- Εδώ είμαι, είπε η φωνή, κάτω από τη μηλιά …
- Ποια είσαι συ; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Είσαι πολύ όμορφη …
- Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.
- Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος …
- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού, δεν είμαι εξημερωμένη.
- Α! συγνώμη, έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Μα, αφού σκέφτηκε λίγο, πρόσθεσε:
- Τι πάει να πει «εξημερωμένη»;
- Δεν θα είσαι από ‘δω, είπε η αλεπού, τι ψάχνεις να βρεις;
- Ψάχνω να βρω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι σημαίνει εξημερωμένη;
- Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Ακόμη ανατρέφουν κότες. Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Μήπως ψάχνεις για κότες;
- Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας, ψάχνω για φίλους. Τι σημαίνει «εξημερώνω»;
- Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς».
- Δημιουργώ δεσμούς;
- Ναι, βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα ‘χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα ‘μαι για σένα μοναδική στον κόσμο…
- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Υπάρχει ένα λουλούδι… νομίζω πως μ’ έχει εξημερώσει…
- Καθόλου απίθανο, είπε η αλεπού. Πάνω στη Γη βλέπει κανείς κάθε λογής πράματα …
- Ω! Αυτό δεν έγινε στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Η αλεπού φάνηκε να ενδιαφέρεται πολύ.
- Σ’ ένα άλλο πλανήτη;
-Ναι.
- Υπάρχουν κυνηγοί σε κείνο εκεί τον πλανήτη;
- Όχι.
- Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον! Και κότες;
- Όχι.
- Τίποτε δεν είναι τέλειο, αναστέναξε η αλεπού. Όμως, η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της:
- Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους κι όλοι άνθρωποι μοιάζουν το ίδιο. Λοιπόν, κι εγώ κάπως βαριέμαι. Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την πλημμύρισε ο ήλιος. Θα γνωρίσω ένα θόρυβο από βήματα διαφορετικά απ’ όλα τ’ άλλα. Τα άλλα βήματα με κάνουν να καταχωνιάζομαι μέσα στη γη. Το δικό σου θα με φωνάζει να βγω έξω από την τρύπα μου, σαν να ‘ναι μια μουσική. Κι ύστερα, κοίταξε! Βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Για μένα, το σιτάρι δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Κι αυτό είναι θλιβερό! Μα εσύ έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Θα ‘ναι υπέροχα όταν θα μ’ έχεις εξημερώσει! Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, εσένα θα μου θυμίζει. Και θ’ αγαπώ το θόρυβο του ανέμου καθώς θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα του σταριού.

Η αλεπού σώπασε και βάλθηκε να κοιτάζει το μικρό πρίγκιπα για πολλή ώρα.
- Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε!
- Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν’ ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.
- Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να γίνονται φίλοι, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!
- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να ‘ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα …

Την άλλη μέρα, ο μικρός πρίγκιπας ξαναγύρισε.
- Θα ‘ταν καλύτερα να ‘ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ’ αρχίσω να ‘μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις κιόλας θ’ αρχίσω να εκνευρίζομαι και ν’ ανησυχώ. Θα ‘χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Μα όταν εσύ θα ‘ρχεσαι μια οποιαδήποτε ώρα, δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν θα ξέρω πότε θ’ αρχίσω να καρδιοχτυπώ… Χρειάζονται ορισμένα τυπικά.
- Τι είναι ένα τυπικό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
- Είναι κι αυτό κάτι ξεχασμένο από πολύν καιρό, είπε η αλεπού. Κάτι που κάνει κάποια μέρα να ‘ναι διαφορετική από τις άλλες μέρες, μια ώρα διαφορετική από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια τυπικότητα στους κυνηγούς. Την Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Τότε, η Πέμπτη είναι μια μέρα υπέροχη! Κατηφορίζω για περίπατο μέχρι τ’ αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν κάθε φορά που θα τους ερχόταν το κέφι, οι μέρες θα ‘μοιαζαν όλες ίδιες, με αποτέλεσμα να μην έχω εγώ ποτέ διακοπές.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να ‘ρθει η ώρα του αποχωρισμού:
- Αχ! είπε η αλεπού … Θ’ αρχίσω τα κλάματα.
- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.
- Μα συ θα βάλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε! – Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού είναι το χρώμα του σταριού.

Ύστερα πρόσθεσε:
-Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.
- Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό.

Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα:
- Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα ‘χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα.
- Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο ή τρεις που τις άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.

Και γύρισε προς την αλεπού.
- Γεια σου, είπε …
- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.

Μπέρτολ Μπρεχτ...!!!

"Ερωτήσεις ενός εργάτη που διαβάζει"

Ποιος έχτισε τη Θήβα την εφτάπυλη;  

Στα βιβλία δε βρίσκεις παρά των βασιλιάδων τα ονόματα. 

Oι βασιλιάδες κουβαλήσαν  τ’ αγκωνάρια;  

Kαι τη χιλιοκατεστρεμμένη Bαβυλώνα – ποιος την ξανάχτισε τόσες φορές;  

Σε τι χαμόσπιτα της Λίμας της χρυσόλαμπρης ζούσαν οι οικοδόμοι; 

Tη νύχτα που το Σινικό Tείχος αποτέλειωσαν, πού πήγανε οι χτίστες; 

H μεγάλη Pώμη είναι γεμάτη αψίδες θριάμβου. Ποιος τις έστησε; 

Πάνω σε ποιους θριάμβευσαν οι Kαίσαρες; 

Tο Bυζάντιο το χιλιοτραγουδισμένο μόνο παλάτια είχε για τους κατοίκους του; 

Aκόμα και στη μυθική Aτλαντίδα, τη νύχτα που τη ρούφηξε η θάλασσα, 

τ’ αφεντικά βουλιάζοντας, μ’ ουρλιαχτά τους σκλάβους τους καλούσαν. 

O νεαρός Aλέξανδρος υπόταξε τις Iνδίες. 

Mοναχός του; 

O Kαίσαρας νίκησε τους Γαλάτες. 

Δεν είχε ούτ’ ένα μάγειρα μαζί του; 

O Φίλιππος της Iσπανίας έκλαψε όταν η Aρμάδα του βυθίστηκε. 

Δεν έκλαψε, τάχα, άλλος κανένας; 

O Mέγας Φρειδερίκος κέρδισε τον Eφτάχρονο τον Πόλεμο. 

Ποιος άλλος τόνε κέρδισε;  

Kάθε σελίδα και μια νίκη. 

Ποιος μαγείρεψε τα νικητήρια συμπόσια; 

Kάθε δέκα χρόνια κι ένας μεγάλος άντρας. 

Ποιος πλήρωσε τα έξοδα; 

Πόσες και πόσες ιστορίες. 

Πόσες και πόσες απορίες. 

Μ.ΜΠΡΕΧΤ 

Μικρό μου τριαντάφυλλο...!!!

Μικρό μου
τριαντάφυλλο,
ρόδο μου μικρό,
κάποιες φορές,
μικροσκοπικό κι ολόγυμνο,
μοιάζεις ότι στο χέρι μου χωράς,
κι ότι στη χούφτα μου θα σε κλείσω
και θα σε φέρω στο στόμα μου,
όμως ξαφνικά
τα πόδια μου ακουμπάνε τα πόδια σου
 και το στόμα μου τα χείλη σου,
έχεις μεγαλώσει,
ψηλώνουν οι ώμοι σου σαν δύο λόφοι,
τα στήθη σου περιδιαβαίνουν το στήθος μου,
το χέρι μου ίσα που καταφέρνει να αγκαλιάσει τη λεπτή
γραμμή από το νέο φεγγάρι της μέσης σου:
στον έρωτα σαν το νερό της θάλασσας έχεις λυθεί:
κοιτώ τα πιο μεγάλα μάτια του ουρανού,
και σκύβω στο στόμα σου για να φιλήσω τη γη.

Pablo Neruda

Το καλύτερο θα επιστρέψει σε μας...!!!

΄Ο,τι σπέρνουμε με καλοσύνη
επιστρέφει σαν σοδειά εκπλήξεων.
Τα δώρα που στέλνουμε
επιστρέφουν σε μας
με διαφορετικό περιτύλιγμα.
Σκιές αρνητικότητας
σκορπισμένες στον κόσμο
επιστρέφουν στον αποστολέα τους.
Οι καλές πράξεις
και οι αρετές
είναι σπόροι που πολλαπλασιάζονται.
Φυτεύουμε ένα βλαστάρι
και αποκομίζουμε ένα δάσος ευγνωμοσύνης.
Η πιο απλή γενναιόδωρη πράξη
ευλογεί αυτόν που την κάνει,
αλλά αν δίνουμε για να πάρουμε,
οι ελπίδες μας συντρίβονται
στις ακτές της προσκόλλησης.
Δίνε λοιπόν
το καλύτερο που μπορείς
για χάρη της ίδιας της προσφοράς
και τότε το καλύτερο
θα επιστρέψει σε σένα…

"Dan Millman"

Johan Vermeer...!!!

Κορίτσι με μαργαριταρένιο κολιέ.

Η ομορφιά είναι προσωρινή όπως μια αντανάκλαση στον καθρέφτη

Αυτό φαίνεται να υπονοεί ο ζωγράφος ξεπερνώντας τα όρια του χωροχρόνου για να μας δώσει εικόνες καθολικής σημασίας...

Ο Βερμέερ εκδηλώνει και σε αυτό τον πίνακα την εξαιρετική του δεξιοτεχνία στον χειρισμό του χρώματος ,η οποία εκφράζεται στα εκπληκτικά αποτελέσματα του φωτός και στην υπέροχη αντίθεση ανάμεσα στο σκοτεινό πρώτο επίπεδο και το φωτεινό βάθος που λάμπει με τους μαργαριταρένιους τόνους του τοίχου.

Η καθαρότητα και η λογική οργάνωση του χώρου, στον οποίο κυριαρχεί το κίτρινο μπλε, αντανακλούν την ηρεμία της κοπέλας τη στιγμή που φοράει το μαργαριταρένιο κολιέ της μπροστά στον καθρέφτη.

Ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει και να κυριαρχούν η σιωπή και ο στοχασμός, σαν η κοπέλα να βιώνει μέσα από το φως.....μια Αποκάλυψη!!!

Ο ιδιοφυής Fyodor Mikhailovich Dostoyevsky {Фёдор Михайлович Достоевский}

Λέγεται ότι o Leo Tolstoy, ξέσπασε σε δάκρυα όταν έμαθε για το θάνατο του Dostoyevsky καθώς και ότι όταν ο Tolstoy πέθανε, στον σιδηροδρομικό σταθμό Astapovo, είχε μαζί του ένα αντίτυπο των Αδερφών Καραμαζόφ.

 Εκτός από τους Ρώσους, ο Dostoyevsky επηρέασε σημαντικά και πολλούς άλλους σύγχρονούς του και μελλοντικούς συγγραφείς, όπως οι Thomas Mann, Ernest Hemmingway, Virginia Woolf, James Joyce, κ.α

. Ο Albert Camus αναγνώριζε στον Dostoyevsky τον σπουδαιότερο προφήτη του 20ού αιώνα, ενώ τόσο ο Nietzsche όσο και ο Sigmund Freud έχουν αντλήσει από το έργο του. Ο Nietzsche αναφερόταν στον Dostoyevsky ως τον μοναδικό ψυχολόγο από τον οποίο είχε να μάθει κάτι.

 Ο Freud έγραψε το άρθρο Ο Dostoyevsky και η Πατροκτονία και αν και είναι κριτικός απέναντι στο έργο του συγγραφέα, κατατάσσει τους αδερφούς Καραμαζόφ μεταξύ των τριών σπουδαιότερων έργων λογοτεχνίας. 

Ο δε Albert Einstein είχε πει: «ο Dostoyevsky μου προσφέρει πολύ περισσότερα από οποιονδήποτε επιστήμονα». 

 Ο Fyodor Mikhailovich Dostoyevsky γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου του 1821 στη Μόσχα. Ο μεσοαστός πατέρας του Mikhail Andreevich, συνταξιούχος στρατιωτικός χειρούργος, ήταν αλκοολικός με βίαια ξεσπάσματα ενώ η μητέρα του Maria το άκρως αντίθετο, μια τρυφερή μορφή με την οποία ο νεαρός Fyodor είχε μια βαθιά σχέση αγάπης. Η μητέρα του, η οποία πέθανε από φυματίωση την ίδια μέρα με τον εθνικό ποιητή της Ρωσίας Aleksandr Pushkin το 1837, αποτέλεσε το πρότυπο της γυναικείας καρτερικότητας και καλοσύνης για πολλές ηρωίδες στο έργο του! 

Ο κορυφαίος Ρώσος δημιουργός, το έργο του οποίου αποτελεί ορόσημο στην παγκόσμια λογοτεχνία, έφυγε από τη ζωή στις 28 Ιανουαρίου του 1881. Ο ιδιοφυής Ντοστογιέφσκι χαρακτηρίζεται από τους κριτικούς ως ένας από τους σπουδαιότερους ψυχογράφους, ενώ είναι αξιοθαύμαστη η ποιότητα του συνόλου των έργων του, η πλειοψηφία των οποίων χαρακτηρίζεται αριστουργηματική.

Διάβασα Dostoyevsky  στην εφηβεία μου και η ψυχογραφική πένα του με συγκλόνισε ...σήμερα τριάντα χρόνια μετά αναρωτιέμαι όπως και ο ίδιος...  «Μήπως είναι τίποτε άλλο από ένα όνειρο η ζωή μας;» 

Κι αν η Ζωή είναι ένα όνειρο, ας έχει έτσι ..υπερβατικά τη σκέψη του! Θα βρείτε το ψηφιακό βιβλίο  μεταβαίνοντας στο σύνδεσμο: Έγκλημα και τιμωρία... αξίζει να το διαβάσετε!

Τα έργα του με χρονολογική σειρά:

 Ο σωσίας (1846)

Νιετόσκα Νιεζβάνοβα (1849)

Το όνειρο του θείου μου (1859)

Το χωριό Στεπαντσίκοβο και οι κάτοικοί του (1859)

Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων (1860-1862)

Ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι (1861)

Σημειώσεις από το υπόγειο (1864)

Ο παίκτης (1866)

Έγκλημα και τιμωρία (1866)

Ο ηλίθιος (1868)

Ο αιώνιος σύζυγος (1870)

Οι δαιμονισμένοι (1871-1872)

Ο έφηβος (1875)

Αδελφοί Καραμαζώφ (1879-1880)

Γύζης…έργα Πνοής!!!

  Στο ξεκίνημά του ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με την ηθογραφία. Όμως ο δεκτικός σε νέα καλλιτεχνικά ερεθίσματα και διαποτισμένος από ερευνητικό πνεύμα καλλιτέχνης κυρίως στα ώριμα έργα του, στράφηκε σε αλληγορικά θέματα.

  Το θέμα των ώριμων έργων του ήταν ο αγώνα εναντίον του Κακού και η τελική νίκη του Καλού. Η σημαντικότερη μορφή σ' αυτά , είναι η γυναίκα, που άλλοτε εμφανίζεται ως Τέχνη, άλλοτε ως Μουσική, άλλοτε ως Άνοιξη, άλλοτε ως Δόξα.

 Οι ανθρώπινες φιγούρες στα έργα του πρόβαλαν διακριτικά μετέωρες. Πολλοί μελετητές του έργου του αποδίδουν την πολύτιμη διαύγεια της ζωγραφικής του, καθώς και την ευγενική χρωματική κλίμακα στην επίδραση που άσκησε επάνω του η ελληνική φύση. Δεν περιορίστηκε όμως μόνο σε αυτά. Ξεχωριστό κεφάλαιο στην τέχνη του αποτελούν οι αφίσες. 

  Η αφίσα ως τρόπος διαφήμισης είναι δημιούργημα του 19ου αιώνα και σχετίζεται με την εκβιομηχάνιση των ευρωπαϊκών πόλεων. Η πρώτη αφίσα του καλλιτέχνη, το Πνεύμα της Τέχνης αποτέλεσε πραγματικά μια νέα πρόταση που ανταποκρινόταν στις επιταγές των καιρών, με μορφή καθαρά καλλιτεχνική, που αποσκοπούσε στη διάδοση της τέχνης σε όσο το δυνατόν ευρύ κοινό.

  Τα ίδια χαρακτηριστικά διαπιστώνονται και στην αφίσα της Ιστορίας! Η μεγάλη αρχαιοπρεπής μορφή της προσωποποίησης της Ιστορίας με το μακρύ χιτώνα που κρατάει στο χέρι σύμβολα των Τεχνών και το παιδί με την κουκούλα, που υποβαστάζει το χέρι της με τη γραφίδα είναι εντυπωσιακά! Οι αντιθέσεις κόκκινου, μαύρου άσπρου και χρυσού σε μεγάλες επιφάνειες επιτυγχάνουν τη προσέγγιση του θεατή.

  Κατ' αυτόν τον τρόπο ο Γύζης διαμόρφωσε ένα συγκεκριμένο τύπο αφίσας, που χαρακτηρίζεται από τις αναφορές στην αρχαιότητα και τα γνωστά σύμβολα, από τη λιτότητα και τη σχηματοποίηση των μέσων και το καθαρό σε μεγάλες επιφάνειες χρώμα.

  Ο Γύζης θα αναγάγει τα έργα αυτά σε υψηλή τέχνη, θα τους δώσει μορφή και περιεχόμενο. Ο σπουδαίος τεχνίτης, ο μεγάλος δημιουργός με την πρωτότυπη θεματογραφία και την αφηγηματική πειστικότητα καταγράφεται ως ο άψογος εκτελεστής έργων Πνοής!!!

Αδόκιμες σκέψεις για τον Γιάννη Τσαρούχη...!!!

"Η τέχνη διαιωνίζει ακριβώς τις στιγμές που ο άνθρωπος ενώνεται με τα έξω από αυτόν".
  Η σιωπή ενός ζωγραφικού πίνακα, η εκκωφαντική εκείνη σιωπή που ωστόσο στα μεγάλα και σπουδαία έργα, κατορθώνει να ακούγεται ξεκάθαρα, συνιστά την πιο ουσιαστική κατάκτηση του χρωστήρα. Δίχως το λόγο ή την ανάγκη επιβολής των μέτρων, των ρυθμών, της φόρμας, το σχέδιο και το χρώμα επιτυγχάνει να διεισδύσει στους ένδον χώρους του ανθρώπου. Έτσι με κάποιο θαυμάσιο τρόπο, μοναδικό, θα κατορθώσει να αγγίξει μια αίσθηση και να διεγείρει καθολικά ολόκληρη την ύπαρξη.

   Είναι οι δημιουργίες του Θεόφιλου, σωσμένοι πίνακες και επιτοίχιες δημιουργίες σε λαϊκά καταστήματα της ενδοχώρας, όπου θα βρει κανείς τις υπέροχες, μες στο χρώμα και τη ρηχή προοπτική που υποκαθίσταται τόσο εύστοχα από την εξαίρετη μίμηση των ανθρώπινων εκφράσεων.... απεικονίσεων. Έτσι σμίγει η παράδοση με τον τόπο και το πρόσωπο, έτσι μεταφέρεται με τρόπο απλό, όπως ένας δημόσιος χαιρετισμός η λαϊκή γνώση, η αίσθηση εκείνη που ορίζει και ελέγχει πράγματα  όπως ο εσωτερικός ρυθμός και η στάση προς το στοιχείο του θανάτου. Κάθε σωσμένη  κοινωνική έκφραση, κατορθώνει να επιζήσει αναλλοίωτη μες στους καιρούς.

  Το θρησκευτικό αίσθημα, ο αστικός μύθος, η πλούσια αρχαιοελληνική και βυζαντινή παράδοση αναμιγνύονται, ανατροφοδοτούνται για να αγγίξουν πάντα το ιδιαίτερο σημείο κάθε εποχής και να διατηρήσουν έτσι το ειδικό τους βάρος, την ξεχωριστή εκείνη θέση μες στη λαϊκή ψυχή. Η τελευταία θα τα αναδείξει έπειτα για τον  διδακτισμό τους, την εξαίσια παράθεση, την αφήγηση της ιστορικής μνήμης  όπως επιζεί στη λογοτεχνία, την από στόμα σε στόμα στιχουργική στο δούλεμα της πέτρας, στην κατασκευή των παρεκκλησιών της περιφέρειας.

  Και είναι σπουδαίο που η τέχνη της ζωγραφικής, καταφέρνει να αναπτύσσει σε κάθε εποχή τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο επίκαιρο και το διαχρονικό, όπως θα μπορούσαμε να ορίσουμε την παράδοση και το ιδιαίτερο  υφολογικό της περιεχόμενο, εκείνο που επιζεί στις τοιχογραφίες, στους πίνακες των άσημων τεχνιτών, στα ερείπια απομακρυσμένων ναΐσκων!

Οι απόψεις που περιλαμβάνονται συνιστούν σκέψεις του ίδιου του ζωγράφου.
"Ιστορία της Τέχνης"