Αλληγορίες, εξωτισμός, συμβολισμοί ερωτικών νύξεων κατά τον Φρόυντ. Όλα μαζί σε μια βυθισμένη σιωπή, απνευστί, στο πράσινο του έλους όπου ξεκίνησε η ζωή των μυκήτων, όπως άρχισαν οι ζωές μας κι όπως ίσως καταλήξουν
Έτσι και στον έρωτα, παρόμοια και στην Τέχνη, έτσι κι ο τρελαμένος Βιεννέζος Γκούσταφ Κλιμτ δεν μας αφήνει σε ησυχία. Ακροβατεί σε πολυάριθμα έργα του ανάμεσα στο απεχθές και το ποθητό, ισορροπεί στα όρια του δαίμονα με τον άγγελο, στο βρομερό γήρας με τη σφύζουσα ακμή. Υπαινιγμοί και καχυποψίες προκύπτουν μέσα από τα βλέμματα των γυναικών του Κλιμτ, μας συγκινεί η ιδιαιτερότητα, το απόκοσμο, το εξωφρενικό, το ανερμήνευτα σκοτεινό, το αινιγματικά φωτεινό προς το άγνωστο...το μελαγχολικό!
Ο Γουίλιαμ Χόγκαρτ (William Hogarth) μου θυμίζει τη μελαγχολία που απορρέει από τα έργα του.
ΕΚΕΙΝΗ, 1887:
” …η πύρινη στήλη άρχισε να περιστρέφεται αργά γύρω απ’ τον εαυτό της και χάθηκε αντηχώντας στα άγνωστα έγκατα της απέραντης γης, αφήνοντας την Αγιέσα όρθια εκεί που ήταν. Μόλις χάθηκε η φλόγα ΕΚΕΙΝΗ επέστρεψε μπροστά στον Λίο. Το βήμα της όμως είχα χάσει κάθε ελαστικότητα κι έτεινε το χέρι της για να το ακουμπήσει στον ώμο του νέου. Κοίταξα εκείνο το χέρι. Τι είχαν απογίνει οι καμπύλες του, η θεσπέσια ομορφιά του ; Γινόταν αδύνατο, κοκκαλιάρικο, και το πρόσωπό της -Θεέ και Κύριε!- το πρόσωπό της γερνούσε μπροστά στα μάτια μου… Ήταν αλήθεια πως χάνω τις αισθήσεις μου ακόμη και τώρα που το γράφω. Συρρικνωνόταν. Το χρυσό φίδι που έζωνε το όμορφο κορμί της είχε γλιστρήσει στα πλευρά της κι ήταν πεσμένο κάτω. Γινόταν όλο και πιο μικρή. Το δέρμα της άλλαζε χρώμα και η αλλοτινή της άψογη λευκότητα τώρα είχε γίνει καφετί στο χρώμα της βρώμας και κίτρινη σαν πολυκαιρισμένη περγαμηνή. Έφερε ξανά το χέρι της στο κεφάλι, εκείνο το λεπτό χέρι δεν ήταν παρά το νύχι ενός αρπακτικού, ένα ανθρώπινο γαμψό νύχι σαν αιγυπτιακής κακοσυντηρημένης μούμιας. Και τότε φάνηκε να συνειδητοποιεί τη μεταμόρφωσή της και ούρλιαξε …ω, πώς ούρλιαζε! Το δέρμα της είχε σταφιδιάσει και στο αγνώριστο πρόσωπό της έβλεπες τα ανείπωτα γηρατειά να αφήνουν το στίγμα τους. Πoτέ στη ζωή μου δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο [...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου