Δυο χέρια στο κενό...!!! Σοφία Υφαντίδου

  Το προνόμιο του δασκάλου είναι να αφυπνίζει σ’ ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα δυνάμεις και όνειρα που είναι πέρα από τα δικά του, να παρακινεί τους άλλους να αγαπήσουν αυτά που εκείνος αγαπάει και να κάνει το εσωτερικό του παρόν δικό τους μέλλον.

 Ο δάσκαλος πρέπει να  απευθύνεται στη νόηση, στη φαντασία, στο νευρικό σύστημα και στον εσωτερικό κόσμο του μαθητή του.

  Το να διδάσκεις με αγάπη σημαίνει να αφυπνίζεις το μαθητή, να ξυπνάς μέσα του την αμφιβολία, να τον προγυμνάζεις για τη διαφωνία, να του φυτεύεις αξίες ζωής, μα πάνω απ΄όλα να τον οδηγείς σε δημιουργικά μονοπάτια...!!! Κι αν τα καταφέρεις, έστω σε ένα μικρό βαθμό, νιώθεις απέραντη ικανοποίηση και μια ολοκλήρωση, που κάνει τη διαδρομή της ζωής σου να αξίζει!!!

................................

  Τα πιο δημιουργικά μονοπάτια της ζωής, ακολούθησε μια αγαπημένη μου μαθήτρια, η  Σοφία. Η Σοφία, ένα κορίτσι που ξεχώριζε ανάμεσα στα άλλα  για την καλλιέργειά της, την ωριμότητά της, τον πλούτο της τον εσωτερικό. Η φύση την είχε προικίσει με πολλά ταλέντα και δεξιότητες!  Τα ενδιαφέροντά της πολλά: διάβασμα, γράψιμο, ζωγραφική, μουσική.... Σε όλα της παραπάνω από άριστη. Το σπουδαιότερο απ΄όλα τα "ταλέντα" της όμως, ήταν η ικανότητά της να βλέπει με τα μάτια της ψυχής. Διάβαζα πάντα στο βλέμμα της, τη σκέψη της. Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, αλλά είναι η αλήθεια. Σπάνιο πλάσμα με σύμφυτη την αρμονία μέσα της. Τα μάτια της ψυχής της την οδηγούσαν εκεί που έπρεπε. Η Σοφία διαχειρίζονταν δύσκολες καταστάσεις που προέκυπταν κατά καιρούς στην τάξη-σε μια τάξη με 29 μαθητές...! Τα μάτια της ψυχής της, την βοηθούσαν να φέρνει  ισορροπία στα πράγματα. Κι έτσι εκεί που η ένταση πήγαινε να  μας διαφεντέψει, οπ! έβρισκε τον τρόπο και μας γαλήνευε. Είχε κερδίσει τον σεβασμό τον δικό μου αλλά και όλων των μαθητών, πράγμα σπάνιο για ένα παιδί 12 χρόνων!

  Η Σοφία διάβαζε πολύ-αγαπημένη της συγγραφέας ήταν η Ζωρζ Σαρή, αν θυμάμαι καλά- και έγραφε εξαιρετικά. Πίστευα πως ήταν εκκολαπτόμενη συγγραφέας και δεν διαψεύστηκα. Πρόσφατα πήρε μέρος σε έναν διαγωνισμό και κέρδισε το τρίτο βραβείο. Κατ΄εμέ έπρεπε να πάρει το πρώτο! Και αιτιολογώ την πεποίθησή μου. Η Σοφία γράφει δυνατά, λέξεις συνταιριάζει, εικόνες ζωντανεύει, αισθήσεις ξυπνά, με μοναδικό τρόπο!!! Tούτο το βραβευμένο πεζό,  που μόνο πεζό δεν είναι και με εξάρσεις δυνατές σαν ποίηση ακριβή υψώνεται, θα σας συνεπάρει. Όταν  διαβάζεις κάτι, και, πριν από κάθε αλληλουχία, πριν από τα φανερά  και τα κρυφά νοήματα, σε αγγίζει η γλώσσα, οι λέξεις, οι συνδυασμοί, οι αρμοί μεταξύ τους, νιώθεις τη μαγεία, ε,  τι άλλο αξίζει εκτός από το πρώτο βραβείο...!!!! Είναι φτιαγμένο από την Ύλη των Ονείρων, όπως θα έλεγε και ο Σαίξπηρ. Έτσι όπως είναι φτιαγμένη και η αγαπημένη μου, Σοφία!!!

  Θα είμαι πάντα δίπλα της, με την καρδιά και την ψυχή μου!!! Εύχομαι να φυσήξει ούριος άνεμος στο ταξίδι της Ζωής της  και να μεγαλουργήσει!!! 

Το Ταξίδι των Μάγων...!!! Thomas Eliot

"Κρύο ταξίδι κάναμε.

 Η χειρότερη εποχή του χρόνου για ταξίδι.

Και τι μακρύ ταξίδι. 

Οι δρόμοι αδιάβατοι, ο καιρός αψύς στην καρδιά του χειμώνα.

Και οι καμήλες ταλαίπωρες, κουτσές, δύστροπες,

έπεφταν κάτω στο λιωμένο χιόνι.

Ήταν φορές που νοσταλγήσαμε τα καλοκαιρινά παλάτια στις πλαγιές,

 τα περιβόλια, τα μεταξένια κορίτσια που μας έφερναν δροσιστικά.

Και οι αγωγιάτες έβριζαν, γκρίνιαζαν 

και φεύγανε κρυφά για το κρασί και για το γλέντι.

Και οι φωτιές σβηστές, κι ούτε μια σκέπη.

Οι πόλεις εχθρικές και τα χωριά αφιλόξενα, 

τα σπίτια βρόμικα-μας έκλεβαν στο νοίκι-.

Σκληρό ταξίδι κάναμε. 

Στο τέλος προτιμούσαμε να ταξιδεύουμε

όλη νύχτα και να κοιμόμαστε κλεφτά.

Και οι φωνές στ' αυτιά μας

τραγουδούσαν κι έλεγαν πως όλα αυτά ήταν τρέλες.

Ξημέρωμα φτάσαμε σε μια ήμερη πεδιάδα, χλωρή, βρεμένη

παρακάτω από τα χιόνια, μ' ένα ρυάκι που έτρεχε κι έναν νερόμυλο

που χτυπούσε στο σκοτάδι και τρία δέντρα στον χαμηλωμένο ουρανό

κι ένα άσπρο, γέρικο άλογο που κάλπαζε μες στο λιβάδι.

Ύστερα φτάσαμε σε μια ταβέρνα που την ίσκιωνε κληματαριά.

Έξι χέρια σε μια ανοιχτή πόρτα που γύρευαν ασήμι και πόδια που

κλωτσούσαν τ' άδεια ασκιά.

Μα κανένας δεν ήξερε τίποτε.

Έτσι τραβήξαμε και φτάσαμε νύχτα, την τελευταία ώρα βρήκαμε

τον τόπο, και ήταν, θα 'λεγε κανείς, επιτυχία.

Αυτά είναι όλα παλαιές ιστορίες, 

παλαιές αναμνήσεις και θα πήγαινα ξανά, 

μα ένα δεν ξέρω, 

ένα δεν ξέρω.

Κάναμε τόσο δρόμο για γέννα ή θάνατο; 

[...] "

Thomas Stearns Eliot (1888 – 1965)

"Είναι οι άχρονες στιγμές εκείνες ακριβώς που παρέχουν στον Έλιοτ το μέσο για να κυριαρχήσει στον χρόνο! Στιγμές αιφνίδιας έκλαμψης, εντός και εκτός χρόνου, τις οποίες ο Έλιοτ συνδέει με την ενσαρκωμένη Λέξη και με τη λέξη που μεταμορφώνεται σε τέχνη, την ποίηση."

O αποδέκτης...!!!

Σήμερα, αλλά και κάθε μέρα,

δώσε παρηγοριά και κουράγιο με τα καλά σου λόγια

σε ένα μοναχικό και απελπισμένο άνθρωπο.

Αύριο εσύ ίσως να τα ξεχάσεις....

Ο αποδέκτης όμως θα τα θυμάται για πολύ καιρό...!!!

Δίνω, δίνω, δίνω...!!!

 Όπως συμβαίνει με όλες τις ενέργειες , όσο περισσότερο δίνεις τόσο περισσότερο σου επιστρέφεται. Όταν μαζεύεις και αποθηκεύεις  καταπιέζεις αυτήν την ενέργεια. Όταν τη χρησιμοποιείς με σοφία φέρνει ένα κέρδος που συνεχώς ανανεώνεται"

                                                                                                                           Colin Turner

Το μυστικό μονοπάτι...!!!

Η Ιστορία της Ιστορίας

Ο παππούς του παππού μου όταν ήταν λυπημένος ξέρετε τι έκανε;

Έπαιρνε το δρόμο για το δάσος, κι ύστερα έπαιρνε ένα μυστικό μονοπάτι που οδηγούσε στην καρδιά ενός ξέφωτου μαγικού: ήταν το ξέφωτο με τα χίλια χρώματα,τα χίλια ακούσματα, τις χίλιες μυρωδιές. Κοιτούσε ένα γύρο, ανάσαινε βαθιά, ύστερα άναβε μια μικρή φωτιά, έλεγε τα λόγια μιας προσευχής κι όλες του οι πίκρες κάνανε φτερά.

Ο παππούς του πατέρα μου όταν ήταν λυπημένος ξέρετε τι έκανε;

Έπαιρνε το δρόμο για το δάσος κι ύστερα το μυστικό μονοπάτι που οδηγούσε στην καρδιά εκείνου του ξέφωτου, κοιτούσε, ανάσαινε, άναβε μια μικρή φωτιά, όμως είχε ξεχάσει τα λόγια της προσευχής.

Ο παππούς μου όταν ήταν λυπημένος έπαιρνε το δρόμο για το δάσος, ύστερα το μυστικό μονοπάτι, έφτανε στο ξέφωτο, κοιτούσε, ,ανάσαινε βαθιά, όμως δεν ήξερε ν'ανάψει φωτιά, δεν ήξερε τα λόγια της προσευχής.

Ο πατέρας μου όταν ήταν λυπημένος έπαιρνε το δρόμο για το δάσος, όμως ποτέ του δεν μπόρεσε να βρει το μυστικό μονοπάτι που οδηγούσε στην καρδιά του ξέφωτου, δεν έμαθε ποτέ του ν'ανάβει φωτιά, δεν άκουσε ποτέ του τα λόγια της προσευχής.

Κι εγώ, όταν είμαι λυπημένη, θά 'θελα να' παιρνα το δρόμο για το δάσος, όμως το δάσος δεν υπάρχει πια κι άρα πως θα μπορούσα να βρω το μυστικό μονοπάτι που οδηγούσε στην καρδιά του ξέφωτου; Έπειτα δεν ξέρω ν'ανάβω φωτιά, δεν ξέρω τα λόγια της προσευχής, όμως είμαι εδώ μαζί σας και σας μιλάω γιατί θυμάμαι ακόμη την ιστορία...

Διαπιστώσεις...!!!

Η κοινωνία μας δεν έχει ανάγκη από ελεημοσύνη και αυτολύπηση.

Έχει ανάγκη από πολιτισμό και αλληλεγγύη!!!

Είναι ντροπή να κατηγορείται και να ταπεινώνεται ένα έθνος. Ένας λαός συνολικά ένοχος; Δεν το χωράει ο νους μου!!!

Είναι τόσο μεγάλο το μέγεθος της απελπισίας γύρω μου, που κάποιες στιγμές  νιώθω  ένοχη για την ενασχόλησή μου με την τέχνη...δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια, εγκλωβισμένη στην Αθλιότητα!!!

Ευτυχώς είναι λίγες στιγμές και φεύγουν γρήγορα γιατί συνειδητοποιώ πως αν παραιτηθούμε από τις σκέψεις για δημιουργία και αφήσουμε το μυαλό μας να βαλτώσει στις σκέψεις της εξαθλίωσης, θα χάσουμε την ψυχή μας!!!

Πίνακας: Νικόλαος Γύζης, "Το πενθούν Πνεύμα