Ονειροτεχνήματα με ευτελή υλικά!

Έργα Τέχνης που ξεστρατίζουν από τη Μνήμη και τον πανδαμάτορα Χρόνο!!!

Χαρτοπολτός... μαγικό υλικό!!!

Φαντασία... για τη ζωγραφική!!!

Χρώμα... για τον  κραδασμό!!!

  

Γράμμα σε ένα δάσκαλο...

Αγαπητέ μου συνάδελφε,

   Δεν σε γνωρίζω προσωπικά, ξέρω όμως αρκετά για την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι. Από πέρυσι που διορίστηκες στο δημοτικό σχολείο αυτού του χωριού -είναι από τα λίγα που κρατάνε ακόμη- διαπίστωσες πως θα δυσκολευόσουν πολύ με τα έξοδά σου. Ο μισθός σου ψαλιδίστηκε, γεγονός που σε καίει όλο και περισσότερο. Δεν θα συζητήσουμε όμως εδώ για το πόσο επώδυνο και άδικο είναι αυτό. Αν σου γράφω αυτό το γράμμα, είναι για να σου θέσω ανοιχτά ένα άλλο ζήτημα που το θεωρώ εξίσου σοβαρό. Εννοώ τη μετάγγιση της δυσαρέσκειάς σου στους μαθητές.

    Θα το πω ευθέως και με όλο τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ: στον δάσκαλο απαγορεύεται όχι βέβαια η απογοήτευση, αλλά το να κάνει επάγγελμα τη διάδοσή της. Δεν έχει το δικαίωμα να παρουσιάζεται στην τάξη του σαν ένας κακοπαθημένος χωρίς ελπίδες, γιατί οι μικροί μαθητές που τον βλέπουν διαβάζουν στο πρόσωπό του μιαν αποτυχία που δεν είναι μόνο δική του, είναι όλων, όλης της κοινωνίας, όλης της προσπάθειας που υποτίθεται ότι κάνει η ανθρωπότητα για να είναι πιο ανθρώπινη.            Είναι παιδιά αυτά που σε παρατηρούν, μην το ξεχνάς. Πράγμα που σημαίνει ότι εσύ μπορείς μεν να δυσαρεστείσαι ή να οργίζεσαι με την κρίση, δεν μπορείς όμως να προκαταλαμβάνεις εντελώς την εμπειρία των μικρών ακροατών σου. Πιθανόν στη ζωή τους να υποστούν ακόμη χειρότερα, να τους λείψει ακόμη και το ψωμί. Επίτρεψέ μου όμως να σου θυμίσω ότι δουλειά σου δεν είναι τόσο να τους μάθεις πώς θα διεκδικούν το ψωμί όσο το πώς θα σκέπτονται, και σκέψη σημαίνει πρώτα απ’ όλα να διακρίνουν τα όμοια από τα ανόμοια και να ξεχωρίζουν το κύριο από το δευτερεύον. Ενδέχεται, αργότερα, να θέσουν ως κύριο μέλημά τους την ελευθερία και μετά το ψωμί, ή το αντίστροφο. Είναι δική τους πάντως υπόθεση αυτή – εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τους πείσεις ότι αξίζει τον κόπο να σκέπτεται κάποιος, να κατανοεί και να κρίνει.

    Μοιραία γλιστράω σε αφορισμούς, δεν μου διαφεύγει αυτό. Το πρόβλημα όμως είναι επείγον και ο χρόνος πιέζει για να συνεννοηθούμε. Η αιτία που ο τόνος μου είναι ανήσυχος είναι η τάση αρκετών συναδέλφων σου, να περνάνε την πόρτα του σχολείου με κατεβασμένα τα μούτρα και να παραμένουν έτσι και μέσα στην αίθουσα. Όσο κι αν συμμερίζομαι τις οικονομικές στενοχώριες τους, με λυπεί που δεν βλέπουν στα πρόσωπα των μαθητών τον ερχομό του πραγματικά Καινούργιου, την αθωότητα για χάρη της οποίας θα ήταν σκόπιμο να συγκρατηθούν, να μην πουν με απόγνωση ότι ένα κι ένα κάνουν μηδέν, να ξεπεράσουν την πικρία τους στο όνομα μιας νέας αρχής. Πράγματι, όταν βρισκόμαστε κοντά σε παιδιά, μας φαίνεται μερικές φορές ότι είναι δυνατόν να ξεκινήσουμε κι εμείς τη ζωή μας από την αρχή. Πρέπει να το πιστεύει αυτό ένας δάσκαλος, πρέπει να το νιώθει, διαφορετικά ας ψάξει για άλλη εργασία. Όποιος στέκεται αντίκρυ στα παιδιά, οφείλει να παίρνει κάτι από την ευπιστία τους, την ίδια στιγμή που εκείνος τους δίνει την επιφύλαξη και την ικανότητα για κριτική. 

    Θα μου πεις, και με το δίκιο σου, ότι για να το κατορθώσει αυτό σήμερα ένας δάσκαλος, και ειδικά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, είναι πιο δύσκολο παρά ποτέ. Γιατί η κοινωνία τού υποβίβασε το κύρος του και η οικογένεια του υπονόμευσε την πειθώ του. Συμφωνώ με την ένστασή σου. Και επαυξάνω μάλιστα, λέγοντας πως οι γονείς από τη μια σού αναθέτουν την εκπαίδευση των παιδιών τους (όπως εκείνοι την εννοούν) και από την άλλη σού δείχνουν πως δεν σε εμπιστεύονται και πολύ. Γεγονός που το πιάνουν στον αέρα τα ανήλικα, κι από εκεί αρχίζουν όλα όσα ζεις καθημερινά: οι πρώιμες ευθιξίες των παραχαϊδεμένων μαθητών, οι δυστροπίες των ατίθασων, οι αυθάδειες των αυριανών βανδάλων.

Έργο πολλαπλό

    Είσαι μόνος επομένως. Κυκλωμένος από την απροσεξία των μικρών και από τη δυσπιστία των μεγάλων. Καλείσαι παρ’ όλα αυτά να επωμισθείς ένα έργο πολλαπλό. Καθήκον σου είναι να προστατεύσεις τα παιδιά από τον κόσμο και συγχρόνως να προστατεύσεις τον κόσμο από τα παιδιά, που λόγω της άγνοιάς τους θα μπορούσαν να γίνουν, μεγαλώνοντας, οι τυφλοί καταστροφείς του. Και μήπως προς τα εκεί δεν οδεύουμε; Το φτύσιμο του κόσμου είναι ένα εφηβικό παιγνίδι που γίνεται όλο και πιο δημοφιλές. Εσύ όμως το αναχαιτίζεις όσο μπορείς αυτό. Εσύ είσαι που αποσπάς μια άγουρη ύπαρξη από τα εφήμερα και την τοποθετείς μέσα στο εύρος του χρόνου. Θα ’πρεπε να νιώθεις χαρά και περηφάνια γι’ αυτό, και είμαι σίγουρος ότι κάποιες στιγμές έχεις ήδη νιώσει έτσι. Καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά που ανέλαβες δεν πληρώνονται με τίποτα. Θα είναι, φοβάμαι, πάντα πολύ στενοκέφαλη η κοινωνία για να αμείψει αρκετά εκείνους που παλεύουν με τα αόρατα.

    Φυσικά, δεν σου μένει παρά να αγωνιστείς για έναν καλύτερο μισθό, ζήτησέ τον λοιπόν, απαίτησέ τον, προσπάθησε όμως, παράλληλα, να φέρεις στον νου σου και κάποιους άλλους στον ίδιο ρόλο με σένα, άλλοτε, που τους παράσερνε το δασκαλίκι τόσο, ώστε να ξεχνάνε και τα κομμένα τους επιδόματα και την κούρασή τους και το ίδιο το σπίτι τους ακόμη. Μάλλον θα το έβρισκες εξωφρενικά ντεμοντέ να ξαναδιαβάσεις το «Ωχ! βασανάκια» του Παπαδιαμάντη με τον παλιό εκείνο δάσκαλο των δεκατριών ωρών διδασκαλίας την ημέρα, αντιμέτωπο με τους «σκληροτράχηλους» μαθητές του, ή ακόμη να ξαναδείς τη «Ζούγκλα του μαυροπίνακα», με τον πεισματάρη δάσκαλο που δηλώνει ότι το να πλησιάσει τους άγριους εφήβους στην τάξη του είναι για κείνον μια «πρόκληση». Άλλοι καιροί εκείνοι. Αυτό δεν σου έρχεται να μου πεις; Και δεν είναι μια μισο-υπεκφυγή αυτό; Δεν είναι ψέμα αυτό που λέγεται, ότι από τα σχολεία, από την κοινωνία, εξαφανίστηκαν για πάντα οι ανθρώπινοι τύποι που τις δυσκολίες τις παίρνουν σαν πρόκληση; Θα ’θελα πολύ να σ’ ακούσω να μου λες ότι ναι, αυτό είναι ψέμα. Να μου πεις πως εσύ δεν είσαι από εκείνους που μαραζώνουν προτού ακόμη μαραζώσουν. Κι ότι υπάρχουν κι άλλοι με το ίδιο σθένος!!!

Από την "Καθημερινή"

Η επίδραση των χρωμάτων!

   Το χρώμα υπάρχει καθημερινά στη Ζωή μας!!! To χρώμα μάς συγκινεί, μάς εκφράζει, μάς δονεί. Αναμφίβολα, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Έχει αποδειχτεί ότι οι προτιμήσεις μας είναι έμφυτες. Μπορούμε να πούμε ότι  είναι ταυτόχρονα μια θετική και μια αρνητική δύναμη. Το χρώμα είναι κραδασμός, κραδασμός είναι κίνηση, κίνηση είναι δραστηριότητα μιας θετικής ή αρνητικής δύναμης. Ο δημιουργικός κραδασμός και ο καταστρεπτικός κραδασμός προέρχονται από την ίδια πηγή. Η διαφορά έγκειται στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούμε αυτήν την ενέργεια.

Ας δούμε τις επιδράσεις 5 βασικών χρωμάτων στην ψυχολογία του ανθρώπου:

ΚΟΚΚΙΝΟ:
 Είναι ένας κραδασμός ώθησης που συνδέεται με την επιθετικότητα και την κατάκτηση. Είναι ένα ερεθιστικό χρώμα. Ο κόκκινος κραδασμός είναι το πνεύμα της δραστηριότητας, μια κινητήρια επιρροή. Μια προτίμηση γι' αυτό το χρώμα τονίζει μια δυνατή σεξουαλική ορμή, μια δημιουργικότητα, μία επιθυμία για νέα πράγματα και νέους φίλους, για ταξίδια και αλλαγές ακόμα και στο περιβάλλον. Στην αρνητική του όψη υπάρχει μία επιθετική, πολεμοχαρής στάση, εγωκεντρικότητα και αστάθεια. Μπορεί να υποδηλώνει ενδιαφέρον για τα μυστικιστικά και τα απόκρυφα. Οι "κόκκινες" προσωπικότητες θέλουν να είναι οι εμπειρίες τους τέλειες και πλήρεις.

ΓΑΛΑΖΙΟ: 

Είναι το χρώμα του πνεύματος. Το σύμβολό του στοχασμού, της προσευχής και του ουρανού. Σχεδόν κάθε είδος γαλάζιου είναι καλό αλλά οι βαθύτερες αποχρώσεις του είναι καλύτερες. Το ανοιχτό γαλάζιο δείχνει μικρό βάθος και έναν...

αγώνα προς την ωριμότητα. Εκείνοι με την βαθιά απόχρωση γαλάζιου έχουν βρει το έργο τους κι έχουν συμμετοχή σ' αυτό. Είναι κυρίως πνευματικά προσανατολισμένοι. "Το γαλάζιο είναι το χρώμα της ....συμπαντικής έλξης" !!!  Είναι, ακόμα, το χρώμα της απελευθέρωσης, του συντηρητισμού και της αποδοχής των υποχρεώσεων.

ΠΡΑΣΙΝΟ:

 Είναι ο κραδασμός της ζωής στην ανάπτυξη. Το καθαρό σμαραγδένιο πράσινο, ιδιαίτερα αν έχει μια χροιά γαλάζιου, είναι το χρώμα της θεραπείας. Είναι χρήσιμο, δυνατό και φιλικό. Έχει την συμπαντική έλξη της φύσης με την αίσθηση της ισορροπίας και της ικανότητας. Όσοι αγαπούν το πράσινο πιθανόν κατοικούν στο μεγάλο δάσος της ανθρωπότητας. " Είστε ένας αξιοσέβαστος γείτονας, κατασκευαστής σπιτιών, γονέας, ψηφοφόρος, κηδεμόνας, συνεργάτης". Η "πράσινη" προσωπικότητα προσπαθεί να υπερνικήσει την αντίθεση με σκοπό να επιτύχει αναγνώριση.

ΚΙΤΡΙΝΟ: 

Είναι το χρώμα της ενέργειας ή του σεξ. Μπορούμε ν' αποδώσουμε στο κίτρινο τα θετικά στοιχεία της δημιουργικότητας, εφευρετικότητας, επινοητικότητας, ανεξάντλητης ενέργειας, δύναμης ισχύος, θάρρους, αυτοπεποίθησης και δύναμης του χαρακτήρα. Επίσης, σ' αυτό αποδίδονται τα αρνητικά χαρακτηριστικά της διαμάχης, εριστικότητας, δογματικότητας και του θυμού. Το άτομο που προτιμά το κίτρινο έχει την τάση να είναι απόμακρο από τους άλλους. Έχει τις καλύτερες προθέσεις αλλά σπάνια κάνει οτιδήποτε γι' αυτές. Το να απορρίπτει κανείς το κίτρινο, είναι σαν να απορρίπτει το καινούριο και την καινοτομία.

ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ:

 Είναι το χρώμα του ήλιου. Είναι ένα ζωτικό και γενικά ένα ωραίο χρώμα που δείχνει περίσκεψη και ενδιαφέρον για τους άλλους. Το χρυσαφένιο πορτοκαλί είναι ζωτικό και δείχνει αυτοέλεγχο. Ενώ το καφετί πορτοκαλί δείχνει μία έλλειψη φιλοδοξίας και μία στάση αδιαφορίας. Το άτομο που προτιμά το πορτοκαλί θέλει να επιτύχει σε οτιδήποτε ασχολείται. Αναζητά την διέγερση και αναζητά να βιώσει πλήρως την ζωή. Είναι ένα πνεύμα που αγαπά την ελευθερία, που χαίρεται να έρχεται σ' επαφή με τους άλλους, είναι εκ φύσεως ενθουσιώδες και ανταποκρίνεται σε οτιδήποτε νέο και συναρπαστικό. Αυτό το άτομο είναι αισιόδοξο για το μέλλον του, αναζητώντας να επεκτείνει συνεχώς τις δραστηριότητες του και έχει πολλά ενδιαφέροντα.

Το χρώμα είναι η ουσία της δύναμης και της ζωής γύρω μας. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε χρωματικό κραδασμό εποικοδομητικά ή μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε καταστροφικά. Μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε σε αρμονία με την δημιουργική δύναμη ή μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε εγωιστικά και για ιδιοτελείς σκοπούς. Η επίγνωση αυτής της αρχής μπορεί να επιφέρει μεγαλύτερες ικανότητες για περισσότερη αρμονία.

'Αβυσσος ...

   Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου! Έτσι λένε. Ωστόσο εγώ διαφωνώ! Η ψυχή του καθενός από μας είναι τρυφερή, ευαίσθητη, όμορφη και καθόλου άβυσσος!!!

   Εκείνο που είναι άβυσσος είναι οι μέθοδοι προστασίας που εφευρίσκουμε για να την προστατεύουμε απ' τις επιβουλές των διπλανών μας! Κι επειδή όπως είναι φυσικό, καμία άμυνα δεν είναι απροσπέλαστη, -και δεν είναι γιατί εμείς οι ίδιοι αφήνουμε την πόρτα ανοιχτή ώστε να είμαστε προσεγγίσιμοι μιας και δεν το θέλουμε πραγματικά να χτιστούμε από τον έξω κόσμο- η «πόλις» μας αλώνεται πού και πού. Τότε προσθέτουμε κι άλλα φυσικά ή τεχνητά εμπόδια για να δυσχεράνουμε την έξωθεν απειλητική αλλά όμως επιθυμητή προσέγγιση!!!

   Πολλές φορές μοιάζουμε σαν την κόρη που διπλοκλειδώνεται μέσα στο σπίτι της και στο τέλος ρίχνει τη σκάλα στον «εισβολέα»! Γιατί μπορεί να στήνουμε τις άμυνές μας, αλλά γύρω μας, είτε μιλώντας, είτε με τις κινήσεις, είτε με τις αντιδράσεις μας, σκορπίζουμε ένα σωρό κλειδιά. Όχι ένα μόνο αλλά πολλά!!! Για να 'μαστε σίγουροι ότι, πού θα πάει, κάποιο σωστό χέρι θα πιάσει έστω κατά λάθος, κάποιο απ' αυτά και θα περάσει το οχυρό μας!!!

Η μοδίστρα σύμβολο!

      Μια μέρα που η Rosa Parks επέστρεφε στο σπίτι της με το λεωφορείο από το ραφτάδικο , κάθισε στην πρώτη σειρά των θέσεων που προορίζονταν για τους έγχρωμους. Καθ’ οδόν το λεωφορείο γέμισε αλλά έμειναν όρθιοι τέσσερις λευκοί.

     Τότε, ο οδηγός ζήτησε να σηκωθούν οι έγχρωμοι της πρώτης σειράς γιατί είχαν καλυφθεί οι θέσεις των λευκών. Οι υπόλοιποι της σειράς της υπάκουσαν και σηκώθηκαν όρθιοι. Η Rosa Parks απλά αρνήθηκε να σηκωθεί και συνέχισε να κοιτάζει ήρεμα έξω από το παράθυρο. Ο οδηγός τη ρώτησε άγρια: «Γιατί δε σηκώνεσαι;» Και η Parks απάντησε με ήρεμη φωνή: «Δεν αισθάνομαι ότι οφείλω να σηκωθώ.»

     Στον επόμενο σταθμό ο οδηγός κάλεσε την αστυνομία και η Rosa Parks συνελήφθη για απείθεια και φυλακίστηκε. Μετά τη φυλακή η ίδια έγινε ακτιβίστρια και αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής της στον αγώνα κατά του ρατσισμού. 

     Πλήθος πολιτών αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν τα λεωφορεία του Μοντγκόμερυ με επικεφαλής τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που εκείνη την περίοδο ήταν ακόμη πάστορας της μικρής πόλης. Το μποϊκοτάζ κράτησε πάνω από ένα χρόνο και είχε σαν αποτέλεσμα, το Νοέμβριο του 1956, ο νόμος για το φυλετικό διαχωρισμό να κηρυχθεί αντισυνταγματικός από το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών και να καταργηθεί.

     Η Rosa Parks, μετά από την πράξη της αυτή, έμεινε στην ιστορία ως η «Μητέρα του σύγχρονου κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων». τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας. Έφυγε από τη ζωή, το 2005 σε ηλικία 92 ετών και ήταν η πρώτη γυναίκα της οποίας τη σορό εξέθεσαν στο Καπιτώλιο σε λαϊκό προσκύνημα.

    Η ίδια, όταν τη ρώτησαν αν πράγματι ήταν κουρασμένη όταν αρνήθηκε να σηκωθεί από τη θέση της είπε:

«Δεν ήμουν ιδιαίτερα κουρασμένη. Όχι πιο πολύ από ότι ήμουν συνήθως μετά από μια μέρα στη δουλειά. Όχι. Δεν ήμουν σωματικά κουρασμένη.

    Η μόνη κούραση που είχα, ήταν αυτή του να Υποχωρώ!!!

Pablo Picasso...Πικρή ομολογία

    Σήμερα, εκατό χρόνια μετά, ο τυφώνας της προόδου, λέγεται μεταμοντέρνο, κι έρχεται να γκρεμίσει τις ριζοσπαστικές «αβεβαιότητες» του μοντέρνου, που με τα χρόνια έγιναν βεβαιότητες και αξιώματα.

     Και πίσω από το Λόγο περί «αριστουργήματος» και «υψηλής τέχνης» των «Δεσποινίδων της Αβινιόν» ο Picasso ομολογεί : «Από τη στιγμή που η τέχνη παύει να είναι τροφή για τα καλύτερα μυαλά, ο καλλιτέχνης μπορεί να χρησιμοποιήσει το ταλέντα του για να εκτελέσει όλα τα τεχνάσματα ενός διανοητικού τσαρλατάνου.

     Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν σήμερα να περιμένουν πλέον παρηγοριά και ψυχική ανάταση από την τέχνη. Οι «καλόγουστοι», οι πλούσιοι, οι επαγγελματίες τεμπέληδες, οι πωλητές της πεμπτουσίας θέλουν στη σημερινή τέχνη μόνο το ιδιαίτερο, το συγκλονιστικό, το εκκεντρικό, το σκανδαλώδες.

     Εγώ ο ίδιος, από την εμφάνιση του κυβισμού και μετά, τάϊσα αυτούς τους τύπους με αυτά που ήθελαν και ικανοποίησα αυτούς τους κριτικούς με όλες τις γελοίες ιδέες που πέρασαν από το μυαλό μου. Όσο λιγότερο τις καταλάβαιναν, τόσο περισσότερο με θαύμαζαν. Διασκεδάζοντας τον εαυτό μου με όλες αυτές τις παράλογες φάρσες, έγινα πασίγνωστος, και πολύ γρήγορα. 

     Για έναν ζωγράφο, το να είναι celebrity σημαίνει πωλήσεις και άρα ευημερία. Σήμερα, όπως ξέρετε, είμαι γνωστός, είμαι πλούσιος. Αλλά όταν είμαι μόνος, δεν έχω την αυθάδεια να με θεωρώ καλλιτέχνη, όχι με την μεγάλη παλιά έννοια της λέξης: ο Giotto, ο Rembrandt, ο Goya ήταν μεγάλοι ζωγράφοι.

     Εγώ είμαι απλώς ένας δημόσιος κλόουν – ένας τσαρλατάνος. Έχω καταλάβει την εποχή μου και έχω εκμεταλλευτεί την ηλιθιότητα, τη ματαιοδοξία, την πλεονεξία των συγχρόνων μου. Είναι μια πικρή ομολογία αυτή η ομολογία μου, πιο επίπονη από ότι φαίνεται. Αλλά τουλάχιστον και επιτέλους είναι τίμια!!!

Κωνσταντίνος Παρθένης (Αγγελόμορφη Ελευθερία)

    Eίμαστε και πάλι ίσως σε μια εποχή που ιδέες όπως η Ελευθερία, η Νίκη, η Δικαιοσύνη, ίσως αποτελέσουν πηγές έμπνευσης ή και σύμβολα για τους καλλιτέχνες ακόμη και μέσα από προσωποποιήσεις όπως η «Αγγελόμορφη Ελευθερία» του Παρθένη!

    Ας μη τρέφουμε αυταπάτες. Η κρίση θέλει χρόνο για να λειτουργήσει παιδαγωγικά σ’ ένα κοινό ταραγμένο. Ο χρόνος κάποτε για κάποιους ήταν χρήμα, τώρα είναι κρίμα. Δυστυχώς… Ως προς την τέχνη, πάλι αυτή κάνει και σήμερα ό,τι ανέκαθεν έκανε: ερμηνεύει, παρηγορεί, συγκινεί, αντιστέκεται. Η τέχνη οφείλει να εγείρει ερωτήματα ως προς τη λειτουργία και τη φύση της αλλιώς είναι ανόητη.

    Το έργο του Παρθένη “La Liberté” θεωρείται αδικημένο γιατί αδικημένος παρέμεινε ο καλλιτέχνης παρά τη μεγάλη δημοφιλία του στη διάρκεια των χρόνων. Ίσως γιατί είναι δύσκολα αναγνώσιμο ιδιαίτερα από εκείνους που έχουν εθισθεί στις αναγνωστικές ευκολίες. Είναι όμως γοητευτικό και κυρίως αυθεντικό!

    «Το ωραίο είναι επαναστατικό» και το πλαστό αναπόφευκτο!!! «Μπορεί μια κοινωνία που αποθεώνει το πλαστό στην πολιτική, την ιδεολογία ή την αγορά να αναγνωρίσει το γνήσιο; Θα ήταν αντιφατικό προς την ίδια της την υπόσταση!».H κοινωνία ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν είναι σε θέση να αξιολογήσει το γνήσιο.

    Δεν έχουμε ούτε τα φόντα ούτε και το κύρος για ν’ αναδείξουμε το αυθεντικό που τόσο χειμάζεται στον τόπο μας από την κυριαρχία του πλαστού. Παντού. Στην ιδεολογία, την πολιτική, την τέχνη.

    Από το χώρο της τέχνης και των καλλιτεχνών βλέπουμε μια τάση για αλλαγή και διαφορετική αντιμετώπιση των πραγμάτων αν και πολλοί πιστεύουν πως διανύουμε μια εποχή που τα «αντισώματα», ακόμα και των ανθρώπων της τέχνης στο «πλαστό» έχουν γίνει αδύναμα.

    Η τέχνη μπορεί και κινείται στο χώρο του ιδανικού. Οι καλλιτέχνες όχι αναγκαστικά. Το βέβαιο είναι ότι όσο ασκούμε την ευαισθησία μας , τόσο αναπτύσσουμε μηχανισμούς άμυνας. Μηχανισμούς απελευθέρωσης τελικά.

    Οι αρετές του συγκεκριμένου έργου του Παρθένη θα πρέπει να εμφυσηθούν στους σύγχρονους καλλιτέχνες.

    Μιλώντας τώρα για την “La Liberté” πρέπει να πούμε ότι συχνά ο δάσκαλος έδινε μορφή αγγέλων στις αφηρημένες έννοιες της Πειθαρχίας, της Νίκης, της Ομόνοιας, της Ομορφιάς! Τον προβλημάτιζε η αύρα της κάθε μορφής.

    Ο Παρθένης είναι ένας σχολαστικός της λεπτομέρειας κι ένας ποιητής του συνόλου. Το συγκεκριμένο έργο διαθέτει και τις δύο αυτές αρετές…

    Ο ίδιος ο Παρθένης θα πει: “Ω ομορφιά που σ' έχουν πάντα στα χείλη τους οι άνθρωποι, άραγε σ' έχουν πάντα και μέσα στην ψυχή τους;

Paul Klee "Angelus Novus"

    "Yπάρχει ένας πίνακας του Klee που λέγεται Angelus Novus. Σε αυτόν παρουσιάζεται ένας άγγελος που φαίνεται σαν να θέλει να απομακρυνθεί από κάτι που τον τρομάζει. Tα μάτια του είναι γουρλωμένα, το στόμα του ανοιχτό και τα φτερά του απλωμένα. Έτσι πρέπει να δείχνει και ο Άγγελος της Iστορίας. 

    Αυτός, με γυρισμένο το πρόσωπό του προς το παρελθόν, βλέπει αυτό που σ΄εμάς φαίνεται μία αλυσίδα από γεγονότα – σαν μία μοναδική καταστροφή που συσσωρεύει ακούραστα συντρίμμια πάνω σε συντρίμμια, ρίχνοντάς τα στα πόδια του. O ίδιος θα προτιμούσε να καθυστερήσει να ξυπνήσει τους νεκρούς και να ξανασυνθέσει το κατεστραμμένο. Αλλά από τον παράδεισο φυσάει ένας τυφώνας τόσο ισχυρός που ο άγγελος δεν μπορεί να κλείσει τα φτερά του!!! O τυφώνας τον σπρώχνει ασταμάτητα προς το μέλλον, στο οποίο αυτός έχει γυρισμένη την πλάτη του ενώ ο σωρός των ερειπίων μεγαλώνει μέχρι τον ουρανό. Αυτός ο τυφώνας, είναι αυτό που εμείς ονομάζουμε πρόοδο"

Pop Art...Andy Warhol...!!!

 Ο όρος Ποπ Αρτ αναφέρεται στο καλλιτεχνικό κίνημα που αναπτύχθηκε αρχικά στη Μεγάλη Βρετανία και αργότερα στην Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του '50.

 Η Ποπ Αρτ γεννήθηκε ως μια αντίδραση στη σοβαρότητα του κινήματος του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, προβάλλοντας κατά κύριο λόγο σύμβολα του καταναλωτισμού, απλά αντικείμενα που ανάγονταν σε έργα τέχνης αλλά και θέματα δανεισμένα από την κουλτούρα των κόμικς.

 Μια από τις σημαντικότερες ίσως επιδράσεις της Ποπ Αρτ ήταν το γεγονός πως περιόρισε τη διάκριση ανάμεσα στις έννοιες της εμπορικής και υψηλής τέχνης.

Ο Andy Warhol υπήρξε αδιαμφισβήτητα ένας από τους μεγαλύτερους και πιο δημοφιλείς καλλιτέχνες του 20ου αιώνα. Η ενασχόλησή του με την τηλεόραση, τον κινηματογράφο αλλά και τη video art αποτέλεσε μεγάλο κομμάτι του καλλιτεχνικού του έργου.

 Ο Andy Warhol κατέγραψε στα έργα του το προσωπικό και πολιτιστικό του περιβάλλον αλλά και ο ίδιος υπήρξε πηγή έμπνευσης και αντικείμενο για το έργο πολλών άλλων καλλιτεχνών. Το Athens Video Art Festival παρουσίασε, το 2010, έργα που πρωταγωνιστεί ο Andy Warhol, το έργο του και ο κοινωνικός κύκλος της εποχής, από superstars και μουσικούς έως καλλιτέχνες και διασημότητες.

 Η προσωπικότητα και το έργο του μεγάλου καλλιτέχνη ιδωμένη υπό το πρίσμα και την οπτική φίλων καλλιτεχνών παρουσιάζονται με έναν μοναδικό και σφαιρικό τρόπο και αποκαλύπτουν ένα κομμάτι της πολυτάραχης ζωής του αλλά και της εύθραυστης παρουσίας του. Μέσα από έργα όπως το θρυλικό Chelsea Girls with Andy Warhol και το Award Presentation to Andy Warhol προσωπικοί του φίλοι όπως ο Jonas Mekas και ο Michel Auder τον ακολουθούν και τον καταγράφουν αποκαλύπτοντας στιγμές από τη ζωή και την εμπειρία τους μαζί του στην avant - garde σκηνή της Νέας Υόρκης της εποχής. Μέσα από αυτά τα έργα ξεδιπλώνεται μια διαφορετική πλευρά της προσωπικότητας του Andy Warhol και δίνεται το έναυσμα να αντιληφθεί κανείς το προσωπικό υπόβαθρο – προσωπικά βιώματα, ιστορίες, προσλαμβάνουσες, αναφορές – που συνέβαλαν στο συνολικό αποτέλεσμα της δουλειάς του.