Η πιο διάφανη μέρα...!!!

Την πρώτη νύχτα πλησιάζουνε

και κλέβουν ένα λουλούδι

από τον κήπο μας

και δε λέμε τίποτα.

Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον

περπατούνε στα λουλούδια,

σκοτώνουν το σκυλί μας

και δε λέμε τίποτα.

Ώσπου μια μέρα

-την πιο διάφανη απ’ όλες-

μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας

ληστεύουν το φεγγάρι μας

γιατί ξέρουνε το φόβο μας

που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.

Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα

πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα''

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι (1893-1930)

«Ελευθερία έκφρασης»

''Η κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ''...!!!

''Μια μέρα την είχα δει σε μια μικρή γερμανική πολιτεία, πάνου σε ένα τραπέζι, να μιλάει σε χιλιάδες εργάτες και πεινασμένους. 
Ήταν αδύναμη, σα ραχητική, φορούσε ένα παλιό σάλι, έτρεμε από το κρύο κι έβηχε. 
Μα πότε δεν θα ξεχάσω την κραυγή που τινάχτηκε από το ανεμικό της στόμα κι ανέβηκε στον ουρανό: «Ελευτερία, φως, δικαιοσύνη. Να χαθούμε, όλοι αδέλφια, για να σώσουμε τη γης!».

Πολλοί κλαίγαν, άλλοι βλαστημούσαν και φοβέριζαν. 
Οι καλοθρεμμένοι αστοί περνούσαν και σφύριζαν. Ήρθαν οι αστυφύλακες και την κατέβασαν από το τραπέζι και την πήραν στη φυλακή. 
Ποτέ δε θα ξεχάσω τη ματιά της προς τους αψηλούς, βάρβαρους στρατιώτες. Έλεος, αγανάχτηση και θλίψη. 
Σα να μετρούσε πόσο σκοτάδι υπάρχει ακόμα, πόση σκλαβιά και τι αγώνας χρειάζεται..''

''Η κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ''
Ν. Καζαντζάκης (απόσπασμα) 

---------

''Δεν είναι η αγάπη προς τη βία ή ο επαναστατικός ρομαντισμός, αλλά σκληρή ιστορική ανάγκη, 
εκείνο που υποχρεώνει τα σοσιαλιστικά κόμματα να προετοιμάζονται για βίαιες συγκρούσεις αργά ή γρήγορα με την αστική κοινωνία, στην περίπτωση που οι προσπάθειες μας σκοντάψουν σε ζωτικά συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων. 
Το να θεωρούμε τον κοινοβουλευτισμό ως αποκλειστικό μέσο πολιτικής πάλης της εργατικής τάξης, δεν είναι λιγότερο ουτοπικό και, κατά βάθος, λιγότερο αντιδραστικό, από το να δεχόμαστε τη γενική απεργία ή τα οδοφράγματα, ως αποκλειστικά μέσα πάλης''

Rosa Luxemburg (1870-1919) *
από το άρθρο της ''Βία και Νομιμότητα'' (Μάιος 1902)

( από το Ελληνικό Αρχείο Ρόζα Λούξεμπουργκ)**

Άννα Αχμάτοβα...!!!

 ....στη φίλη μου Σόνια, που πολύ πολύ εκτιμώ...!!!

 Η Μούσα

Τον ερχομό σου μες στη νύχτα καρτερώ
σε μια κλωστή θαρρώ κρέμεται η ζωή μου
νιότη, ελευθερία, δόξα, ας πάνε στο καλό.
Αγαπημένη εσύ, πλησίασε, έλα με τη φλογέρα
να την, που πέταξε το πέπλο της.
Στα μάτια με κοιτά προσεχτικά: Ρωτώ:
«Του Δάντη τις σελίδες υπαγόρεψες εσύ;
Τους στίχους για την κόλαση;» Και απαντά. «Εγώ.»

Mετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου

             ..........................

Αυτή είμαι

Αυτή είμαι, σας εύχομαι μια άλλη καλύτερη…
Ήμουν η θεραπεύτρια της τρυφερής ασθένειας, 
η πιο πιστή φίλη των ξένων συζύγων 
και πολλών συζύγων η απαρηγόρητη χήρα.
Το στεφάνι τα άσπρα μαλλιά δεν τα απόκτησα ανάξια 
και τα μάγουλα, καμένα από πυρκαγιά, 
τρομάζουν τώρα τους ανθρώπους με το σκοτεινό χρώμα.
Πλησιάζει όμως το τέλος της περηφάνιας, 
και θα χρειαστεί, όπως η άλλη
 - η μαρτυρική Μαρίνα*- 
να ξεδιψάσω πίνοντας το τίποτα…

Ανθολογία, «Ξένη ποίηση του 20ου αιώνα»

*Μαρίνα: εννοεί την άλλη μεγάλη Ρωσίδα ποιήτρια Μαρίνα Τσβετάγιεβα, η οποία αυτοκτόνησε.

*Υπόψη ότι η Αχμάτοβα υπήρξε ερωμένη του μεγάλου και αγαπημένου μας ζωγράφου, Αμαντέο Μοντιλιάνι.

Ο τωρινός χρόνος, ο περασμένος κι ο μελλούμενος...!!!

...για τους επισκέπτες που αγαπούν την υπερβατική ποίηση του Έλιοτ!

Ο τωρινός χρόνος κι ο περασμένος χρόνος

είναι ίσως και οι δύο παρόντες στο μελλούμενο χρόνο,

Κι ο μελλούμενος χρόνος περιέχεται στον περασμένο χρόνο.

Αν όλος ο χρόνος είναι αιώνια παρών

όλος ο χρόνος δεν μπορεί να εξαγοραστεί.

Αυτό που θα μπορούσε να 'ταν είναι μια αφαίρεση

που παραμένει μια μόνιμη δυνατότητα

Μόνο σ' έναν κόσμο ρεμβασμού.

αυτό που θα μπορούσε να 'ταν κι αυτό που ήταν

σημαδεύουν σ' ένα τέρμα, που είναι πάντα τωρινό.

Πατημασιές αντηχούν μες στο μνημονικό

Κάτω στο δρομάκι που δεν ακολουθήσαμε

Κατά την πόρτα που ποτέ δεν ανοίξαμε

Προς τη μεριά του ροδόκηπου. 

...................................................

...................................................

Φύγετε, φύγετε, φύγετε, λάλησε το πουλί: οι άνθρωποι

δεν μπορούν ν' αντέξουν πολλή πραγματικότητα.

Ο χρόνος ο περασμένος κι ο μελλούμενος χρόνος

αυτός που θα μπορούσε να 'ταν κι αυτός που ήταν

σημαδεύουν σ' ένα τέρμα που είναι πάντα τωρινό.

Τ.Σ.Έλιοτ, Burnt Norton Ι 

(ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΑ, μετάφραση: Κλείτος Κύρου)