Μπέρτολτ Μπρέχτ...!!! Οι κουρασμένοι χάνουν τη μάχη!

Μπέρτολτ Μπρέχτ, Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας

Α
Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας.
Γονάτισες: δε μπορείς άλλο να τρέχεις.
Κουράστηκες: δε μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια.
Ξόφλησες: Κανείς δε μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις πια τίποτα.

Μάθε λοιπόν: εμείς το ζητάμε.

Σαν κουραστείς κι αποκοιμηθείς
κανείς δε θα σε ξυπνήσει πια να πει: σήκω το φαΐ είναι έτοιμο.
Γιατί να υπάρχει έτοιμο φαΐ;
Σαν δεν μπορείς άλλο να τρέχεις,
θα μείνεις ξαπλωμένος.
Κανείς δε θα σε ψάξει για να πει: έγινε επανάσταση,
τα εργοστάσια σε περιμένουν.
Γιατί να ’χει γίνει επανάσταση;
Όταν πεθάνεις θα σε θάψουν,
είτε φταις που πέθανες, είτε όχι.

Λες: πολύν καιρό αγωνίστηκες.
δε μπορείς άλλο πια ν’ αγωνιστείς.
Άκου λοιπόν: είτε φταις, είτε όχι
σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις θα πεθάνεις.

Β
Λες: πολύν καιρό ήλπιζες,
δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις.
Ήλπιζες τι;
Πώς ο αγώνας θαν’ εύκολος;

Δεν είν’ έτσι.
Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.

Είναι τέτοια που: αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο
δεν έχουμε ελπίδα.
Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει
θα χαθούμε.

Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε.

Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του,
οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση.
Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη.

Καλλιτέχνης θα πει...

"Καλλιτέχνης θα πει: να μη μετράς, να μη λογαριάζεις, να ψηλώνεις όπως το δέντρο, που δε βιάζει το χυμό του, που αδείλιαστο αψηφάει τις ανοιξιάτικες μπόρες, χωρίς να φοβάται μη δεν έρθει το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι έρχεται. Έρχεται, όμως, μονάχα για κείνους που ξέρουν να προσμένουν, ξένοιαστοι και γαλήνιοι σα να ’χανε μπροστά τους την αιωνιότητα. Κάθε μέρα που ’ρχεται και φεύγει μου φέρνει τούτη τη διδαχή – διδαχή πληρωμένη με πόνους, που τους χρωστώ, ωστόσο, χάρη: Υπομονή, αυτό είναι το μεγάλο μυστικό!

Οι άνθρωποι έχουν βρει για το καθετί την ευκολότερη (συμβατική) λύση, την ευκολότερη απ’ όλες τις εύκολες λύσεις. Είναι, ωστόσο, φανερό πως πρέπει να στεκόμαστε στο Δύσκολο. Κάθε ζωντανή ύπαρξη σ’ αυτό στέκεται. [...]

Είναι γόνιμη η μοναξιά, επειδή είναι δύσκολη. Ένας παραπάνω λόγος για να επιχειρήσουμε κάτι, πρέπει να ’ναι η δυσκολία που το κάτι αυτό παρουσιάζει.

Γόνιμος είναι κι ο έρωτας: επειδή κι ο έρωτας είναι δύσκολος. Έρωτας του ανθρώπου για τον άνθρωπο: ίσως αυτό να ’ναι το δυσκολότερο απ’ όσα μας έταξεν η μοίρα, το πιο απόμακρο, η τελευταία δοκιμασία, το έργο που όλα τ’ άλλα δεν είναι παρά προετοιμασία και προπαρασκευή του...".

Ρ.Μ. Ρίλκε

Ποίημα στους φίλους...Χόρχε Λουίς Μπόρχες...!!!

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙
όμως μπορώ να σ’ ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μη πέσεις.

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο. 

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις
σου σκίζουν την καρδιά,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ
να σ' αγαπώ όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν
τους φίλους μου και τις φίλες μου,
δεν ήσουν πάνω
ή κάτω ή στη μέση.

Δεν ήσουν πρώτος
ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.

Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.

Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.

Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή. 

Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι
ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος
στη λίστα σου.

Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.

[πηγή: Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Ποιήματα, μετάφρ. Δ. Καλομοίρης , Ελληνικά Γράμματα, 1995 ]

Gustav Klimt "Silverfish" ...Κλιμτ!!!

Αλληγορίες, εξωτισμός, συμβολισμοί ερωτικών νύξεων κατά τον Φρόυντ. Όλα μαζί σε μια βυθισμένη σιωπή, απνευστί, στο πράσινο του έλους όπου ξεκίνησε η ζωή των μυκήτων, όπως άρχισαν οι ζωές μας κι όπως ίσως καταλήξουν

Έτσι και στον έρωτα, παρόμοια και στην Τέχνη, έτσι κι ο τρελαμένος Βιεννέζος Γκούσταφ Κλιμτ δεν μας αφήνει σε ησυχία. Ακροβατεί σε πολυάριθμα έργα του ανάμεσα στο απεχθές και το ποθητό, ισορροπεί στα όρια του δαίμονα με τον άγγελο, στο βρομερό γήρας με τη σφύζουσα ακμή. Υπαινιγμοί και καχυποψίες προκύπτουν μέσα από τα βλέμματα των γυναικών του Κλιμτ, μας συγκινεί η ιδιαιτερότητα, το απόκοσμο, το εξωφρενικό, το ανερμήνευτα σκοτεινό, το αινιγματικά φωτεινό προς το άγνωστο...το μελαγχολικό!

 Ο Γουίλιαμ Χόγκαρτ (William Hogarth) μου θυμίζει τη μελαγχολία που απορρέει από τα έργα του.

 ΕΚΕΙΝΗ, 1887:

” …η πύρινη στήλη άρχισε να περιστρέφεται αργά γύρω απ’ τον εαυτό της και χάθηκε αντηχώντας στα άγνωστα έγκατα της απέραντης γης, αφήνοντας την Αγιέσα όρθια εκεί που ήταν. Μόλις χάθηκε η φλόγα ΕΚΕΙΝΗ επέστρεψε μπροστά στον Λίο. Το βήμα της όμως είχα χάσει κάθε ελαστικότητα κι έτεινε το χέρι της για να το ακουμπήσει στον ώμο του νέου. Κοίταξα εκείνο το χέρι. Τι είχαν απογίνει οι καμπύλες του, η θεσπέσια ομορφιά του ; Γινόταν αδύνατο, κοκκαλιάρικο, και το πρόσωπό της  -Θεέ και Κύριε!-  το πρόσωπό της γερνούσε μπροστά στα μάτια μου… Ήταν αλήθεια πως χάνω τις αισθήσεις μου ακόμη και τώρα που το γράφω. Συρρικνωνόταν. Το χρυσό φίδι που έζωνε το όμορφο κορμί της είχε γλιστρήσει στα πλευρά της κι ήταν πεσμένο κάτω. Γινόταν όλο και πιο μικρή. Το δέρμα της άλλαζε χρώμα και η αλλοτινή της άψογη λευκότητα τώρα είχε γίνει καφετί στο χρώμα της βρώμας και κίτρινη σαν πολυκαιρισμένη περγαμηνή. Έφερε ξανά το χέρι της στο κεφάλι, εκείνο το λεπτό χέρι δεν ήταν παρά το νύχι ενός αρπακτικού, ένα ανθρώπινο γαμψό νύχι σαν αιγυπτιακής κακοσυντηρημένης μούμιας. Και τότε φάνηκε να συνειδητοποιεί τη μεταμόρφωσή της και ούρλιαξε …ω, πώς ούρλιαζε! Το δέρμα της είχε σταφιδιάσει και στο αγνώριστο πρόσωπό της έβλεπες τα ανείπωτα γηρατειά να αφήνουν το στίγμα τους. Πoτέ στη ζωή μου δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο [...]

Ο κήπος με τις αυταπάτες...!!!

Οδυσσέας Ελύτης

«Είμαι του ολίγου και του ακριβούς. Δεν υπήρξα ποτέ του τρίτου προσώπου. Τρέφομαι από το δυσ και το ευ που κατά περίσταση προσφέρω.

…

Όμως η εύνοια δεν είναι πάντοτε μια συγγενής που συμπίπτει να σε αγαπά. Και περνά πολύς καιρός έως ότου υπερεκχειλίσουν τα φρεάτια του νου σου· και το συμπίλημα που δημιουργείται απ’ όλων των λογιών τις κακοδαιμονίες αποξηρανθεί και το πάρει ο αέρας. Έτσι απλά· όπως ο ύπνος παίρνει ένα μικρό αγόρι πάνω στα σανά. Και με το τρίτο του αυτί τους παλμούς μιας άλλης, πιο δικής του γης, κρυφίως εγγράφει. Οπότε, τι ωραία να τρέχει το χέρι σου πλάι σ’ ένα τοιχάκι γεμάτο λέξεις που προεξέχουν, έτσι που ν’ αρπάζεται της λαλιάς σου η αγράμπελη. Τα πάντα είναι ζήτημα μυελού των οστών της φαντασίας.

…

Ανέκαθεν στον κόσμο αυτόν βασιλεύει μια κάποια όπως θα λέγαμε "άνισος ισομετρία'. Το ίδιο δυναμικό και για το καλό και για το κακό απαιτείται να καταβληθεί, αφού το φαρμάκι επενεργεί αρνητικά, όπως ακριβώς το αγαθόν θετικά, πάνω στους άλλους, που ξέρουν να κρατούν σωστά το κάτοπτρο της καθαρής αντίληψης στη σχέση τους με τους τρίτους. Είναι όμως διαφορετικό το μήκος των πεπρωμένων. Θεέ μου, πόσα πολλά πράγματα, και ν΄ αντιστοιχούν μόνο σ’ ένα σκέτο σπίρτο, που το τραβάς επάνω τους· και να!

Μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος· κι αν είδες, είδες».

«Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ» 1995